Na dzisiejszej sesji Rada Warszawy przyznała Nagrody Miasta Stołecznego Warszawy.

Do Rady m.st. Warszawy wpłynęło 45 prawidłowych wniosków – złożonych przez: Prezydenta m.st. Warszawy (1), Klub Radnych Koalicji Obywatelskiej (38 wniosków) oraz Klub Radnych Prawo i Sprawiedliwość (6 wniosków) – wraz z określeniem zasług uzasadniających wyróżnienie kandydatów wskazanych w projekcie uchwały.

Wszyscy laureaci Nagrody otrzymują statuetkę Syreny Warszawskiej, oznakę Nagrody do wpięcia oraz dyplom. Laureaci będący osobami fizycznymi otrzymają również nagrody pieniężne w wysokości 10 tys. zł. Uroczystego wręczenia Nagrody dokonuje Przewodniczący Rady Miasta Stołecznego Warszawy na uroczystej sesji Rady Miasta Stołecznego Warszawy z okazji Dnia Pamięci Warszawy, albo podczas innej uroczystości.

Lista nagrodzonych:

1) Pani Sylwia Bentkowska;

2) Pan Ksawery Biedermann;

3) Pan Tytus Brzozowski;

4) Pani Ludwika Chewińska;

5) Pani Alicja Defratyka;

6) Pani Grażyna Dobrzyńska-Klepacz;

7) Pan Sławomir Dudek;

8) Pani Aniela Dylus;

9) Pan Robert Firmhofer;

10) Pan Mikołaj Hertel;

11) Pani Agnieszka Holland;

12) Pani Róża Karwecka;

13) Pani Magdalena Kobierecka;

14) ks. Bogusław Kowalski;

15) Pani Urszula Izabela Kraj;

16) Pani Anna Król;

17) Pani Halina Machulska;

18) Pan Stefan Meissner;

19) Pan Józef Menes;

20) Pan Grzegorz Nowik;

21) Pani Grażyna Orlińska;

22) Pani Katarzyna Patrzyczna;

23) Pan Marek Pietrzak;

24) Pan Jan Pilczuk;

25) Pani Anna Roczkowska;

26) Pan Zbigniew Rylski;

27) Pani Wiesława Sadowska;

28) Pan Jerzy Satanowski;

29) Pan Piotr Skutela;

30) Pan Łukasz Stankiewicz;

31) Pan Jarosław Stolarski;

32) Pan Maciej Stuhr;

33) Pani Hanna Szperkowicz (znana czytelnikom jako Hanna Krall);

34) Pani Irena Walecka-Herniczek;

35) Pani Hanna Wnukiewicz-Bocheńska;

36) Pan Mirosław Ząbek;

37) Akademia Leona Koźmińskiego;

38) Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Wola m.st. Warszawy;

39) Fundacja „EMERYT”;

40) Hufiec ZHP Warszawa-Mokotów im. Szarych Szeregów;

41) „Integracja” Stowarzyszenie Rodzin i Przyjaciół Osób z Zaburzeniami Psychicznymi;

42) Klub Sportowy „HAND to HAND 1”;

43) Stowarzyszenie Amazonek „Żonkil Warszawa”;

44) Fundacja Kongres Obywatelskich Ruchów Demokratycznych za inicjatywę Tour de Konstytucja;

45) Uczniowski Klub Sportowy Talent Białołęka.

Zachęcamy do zapoznania się z działalnością nagrodzonych.

Pani Sylwia Bentkowska – aktywistka, społeczniczka. Jej misją jest pomaganie niepłodnym kobietom starającym się o dziecko. Od 2016 roku prowadzi serwis internetowy https://plodnosc.pl, gdzie publikuje fachową i rzetelną wiedzę pozyskaną od najlepszych ekspertów i specjalistów w dziedzinie medycyny rozrodu w Polsce i w Europie oraz realizuje autorski projekt unikalnych ogólnopolskich warsztatów „Obudź w sobie życie”. Pomysłodawczyni i organizatorka I Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej dla Pacjentów „Płodność. Strefa Specjalistycznej Wiedzy” – wydarzenia, które w jednym miejscu skupiło w 2022 roku kilkudziesięciu najlepszych specjalistów w zakresie leczenia niepłodności oraz pacjentów z całej Polski. Prowadzi na Facebooku 2 grupy oficjalne: nieplodnirazem.pl i plodność.pl oraz 2 grupy zamknięte „Obudź w sobie życie” oraz Ciąża-nareszcie!. Jest założycielką i prezeską pierwszej w Polsce Fundacji poMOC dla Płodności, mającej na celu wszechstronną pomoc parom zmagającym się z niepłodnością. Celem Fundacji jest poszukiwanie i wdrażanie rozwiązań, które pozwolą jak najpełniej pomagać osobom niepłodnym oraz budowanie świadomości społecznej, dotyczącej niepłodności, która przez WHO została określona jako choroba cywilizacyjna XXI wieku, dotykająca 3 mln Polaków i 60-80 mln par na całym świecie. Fundacja prowadzi kampanie informacyjne, organizuje konferencje, przygotowuje materiały edukacyjne. Wszystkie te działania mają doprowadzić do oswojenia tematu niepłodności wśród ogółu społeczeństwa. Prężna współpraca z ośrodkami badawczymi, szpitalami i instytucjami publicznymi pozwala Fundacji podejmować szereg działań, zmierzających do poprawy sytuacji społecznej osób borykających się z niepłodnością.

Pan Ksawery Biedermann – od najmłodszych lat związany z warszawską Legią. W 1966 r. rozpoczął trenowanie w sekcji gimnastycznej, od roku 1968 rozwijał swoje umiejętności w sekcji zapaśniczej. Był dwukrotnym medalistą mistrzostw Polski. Jako zawodnik Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego „Legia Warszawa” zakończył karierę sportową w 1978 r. Rok później został instruktorem, a od 1981 r. trenerem Kadry Zapaśniczej CWKS Legia Warszawa. Od 2006 r. jest również instruktorem dyscypliny sumo. W latach 1980-1985 był sędzią zapaśniczym. Od 1998 r. jest głównym trenerem w sekcji zapaśniczej CWKS Legia Warszawa. W stuletniej historii sekcji zapaśniczej klubu było przed nim tylko dwóch głównych trenerów. W okresie 1998-2000 jako trener kadry narodowej juniorów zdobył wraz z zawodnikami dwa medale na Mistrzostwach Świata Juniorów. W latach 1984-1988 był trenerem kadry Warszawy w grupie junior. Współtwórca oraz do chwili obecnej prezes SSA Legia 1926 (klub który po rozpadzie Legii kontynuuje tradycję sportową i historyczną klubu). Trener olimpijczyków oraz wojskowych mistrzów i wicemistrzów świata i Europy. Jest również trenerem mistrzów i medalistów Mistrzostw Polski w różnych grupach wiekowych – w sumie ok 50. zawodników. W 2002 r. w plebiscycie „Polski Zbrojnej” na najlepszego trenera klubów wojskowych zajął czwarte miejsce. Odznaczony: Złotą Gwiazdą z Diamentami-PZZ, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Proporcem Haftowanym, który jest najwyższym odznaczeniem Legii.

Pan Tytus Brzozowski – architekt, malarz, twórca murali, zafascynowany miejską architekturą. Warszawiak z Saskiej Kępy. Jest absolwentem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Studiował i praktykował także w Finlandii. Przez pięć lat był członkiem zespołu w warszawskiej pracowni projektowej JEMS Architekci. Malarstwo to jego prawdziwa pasja, ale potrafił połączyć je z architekturą. Maluje akwarele, ale od kilku lat jego specjalnością stały się murale. Na warszawskich budynkach powstało w ostatnich latach osiem kolorowych murali jego autorstwa (na ul. Wschowskiej, Kijowskiej, Grochowskiej, Jagiellońskiej, Próżnej, Chmielnej, przy rondzie Daszyńskiego i w al. Solidarności ). Tematem jego prac są przede wszystkim budynki Warszawy (jego prace skupiają się na Starym Mieście, Powiślu, Pradze i Śródmieściu). W swojej twórczości Tytus Brzozowski miesza współczesne budynki z przedwojennymi, a także wplata w prace elementy surrealistyczne. Znany jest z baśniowych, żywych i kolorowych scen miejskich. Jak sam mówi o sobie: „Nie maluję źle o Warszawie”. Każda jego praca niesie pozytywny, magiczny wydźwięk, a artysta przez swoje prace rozsławia architekturę stolicy poza jej granicami. Jego akwarele z pejzażami zrujnowanej stolicy zostały wykorzystane przy produkcji filmu „Po apokalipsie” zrealizowanego przez Dom Spotkań z Historią i Wolskie Centrum Kultury. Obrazy Brzozowskiego wystawiano na wystawach od Chin po Moskwę. Chętnie pokazywane są przez Polską Organizację Turystyczną w ramach promocji na międzynarodowych targach. Wystawy Tytusa Brzozowskiego wyróżniają też jego prelekcje o architekturze. W 2022 roku na jego obrazie namalowanym po wybuchu wojny, przekazanym na aukcję dla Ukrainy, symboliczny most połączył Warszawę i Kijów. Jego obrazy niosą zawsze pozytywne przesłanie z Warszawy i o Warszawie.

Pani Ludwika Chewińska – zawodniczka, rekordzistka Polski, nauczycielka wychowania fizycznego, trenerka. Aktywnie wspiera wiele pokoleń warszawskiej młodzieży. Swoje życie osobiste i zawodowe związała z Warszawą, tu nie tylko uczy, trenuje ale również jest przykładem dla młodszych jak dążyć do upragnionego celu. Przez lata pracy w warszawskich placówkach miała wpływ na takie kariery sportowe, jak: Kamila Skolimowska, Krzysztof Włodarczyk, Maciej Pałyszka, Dariusz Dziekanowski, bracia Grzegorz i Paweł Skrzecz. W pracy pedagogicznej lubiana i szanowana za wsparcie i zaangażowanie w wychowanie młodzieży. Swoim życiem daje przykład jak aktywność fizyczna pozwala zachować sprawność, dobre samopoczucie i szczupłą sylwetkę. Pani Ludwika Chewińska jest rekordzistką Polski w pchnięciu kulą, jej rekord jest niepobity od 45 lat. Pchnięcie kulą na odległość 19,58 m – to aktualnie najstarszy rekord Polski. Jest multimedalistką Mistrzostw Polski seniorów, zdobyła jedenaście złotych medali czempionatu na stadionie oraz pięć tytułów halowej mistrzyni kraju. Uhonorowana wyróżnieniem indywidualnym Fair Play za całokształt kariery sportowej i godne życie po jej zakończeniu. Pani Ludwika Chewińska jest bardzo aktywna społecznie. Uczestniczy w życiu Polskiego Komitetu Olimpijskiego i Stowarzyszeniu Sportu Kobiet, sędziuje lekkoatletyczne imprezy i startuje w zawodach weteranów. Chętnie i bezinteresownie wspiera mokotowskie wydarzenia sportowe i rekreacyjne.

Pani Alicja Defratyka – ekonomistka, zwolenniczka edukacji ekonomicznej i obywatelskiej od najmłodszych lat. Jest autorką serwisu internetowego www.ciekaweliczby.pl , w którym za pomocą liczb w prosty sposób tłumaczy różne zjawiska społeczno-ekonomiczne, pokazuje, jak wielką moc mają liczby i dane oraz jak z ich użyciem można objaśniać otaczającą rzeczywistość, komunikować ważne tematy czy odkłamywać fake newsy. Absolwentka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie (obrona pracy magisterskiej u prof. Leszka Balcerowicza). Stypendystka programu Erasmus na paryskiej Sorbonie (Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne). Absolwentka studiów podyplomowych Akademii Psychologii Przywództwa na Politechnice Warszawskiej oraz Praktycznej Psychologii Społecznej na Uniwersytecie SWPS. Współtworzyła Forum Obywatelskiego Rozwoju. Koordynatorka uruchomienia w centrum Warszawy „Licznika Długu Publicznego”. W 2022 r. ośrodek THINKTANK i Instytut Monitorowania Medów zaprezentowały ranking „Kogo słucha polski biznes”, w którym Alicja Defratyka znalazła się na czwartym miejscu.

Pani Grażyna Dobrzyńska-Klepacz – posiada ponad 30 – letni staż pracy pedagogicznej. Funkcję dyrektora Zespołu Szkół Fototechnicznych w Warszawie pełni od 2006 r. Jest nauczycielką dyplomowaną i egzaminatorką Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej, współautorką podstaw programowych w zawodach fototechnik, fotograf oraz technik fotografii i multimediów (2012, 2017, 2019), autorką przykładowych planów i programów nauczania (fotograf 2017), krajową recenzentką przedmiotowych i modułowych programów nauczania (fotograf i fototechnik 2012), autorką zadań egzaminacyjnych Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w zawodach fotograf, fototechnik, technik fotografii i multimediów (od 2006) oraz recenzentką Centralnej Komisji Egzaminacyjnej w ww. zawodach (od 2012). Swoją wiedzą i doświadczeniem chętnie dzieli się z innymi współpracując w ramach Warszawskiej Sieci Dyrektorów Szkół Zawodowych (2018-2020), szkoląc egzaminatorów OKE w różnych zawodach oraz jako przewodnicząca krajowych zespołów egzaminatorów w zawodach fotograf, fototechnik, technik fotografii i multimediów (od 2006). Dzięki jej działaniom szkoła przy ul. Spokojnej 13 stała się wiodącym ośrodkiem kształcenia zawodowego i egzaminowania uczniów. Potwierdzeniem skuteczności zarządzania są uzyskane przez placówkę nagrody i wyróżnienia m.in. „Szkoła zawodowa najwyższej jakości” (2016), certyfikat szkoły wspierającej uzdolnionych WARS i SAWA (2018), „Szkoła z pomysłem na uczenie” (2020), status „Złotej Szkoły”(2015), „Srebrna Tarcza” dla Technikum (2021) w rankingu Perspektywy, I miejsce w Warszawskim Turnieju Zawodów pt. „Dobry technik zawodowiec – ceniony na rynku fachowiec” (2019). Pani Dyrektor inicjuje oraz konsultuje koncepcje i dokumenty strategiczne mające na celu rozwój warszawskiej edukacji w obszarze kształcenia zawodowego. Aktywnie włącza się w stołeczne inicjatywy na rzecz rozwoju Warszawy przez realizację wielu projektów edukacyjnych np. „W naszych snach wciąż Warszawa” (który uzyskał tytuł „Szkoła z pomysłem na kulturę”), „Oblicza fotografii” oraz inne, w ramach miejskiego programu Warszawskie Inicjatywy Edukacyjne. W 2019 r. placówka stała się beneficjentem dwóch programów Erasmus+ („Promowanie siebie – marketing kształcenia zawodowego w dziedzinie sztuki i wzornictwa” skierowanego do nauczycieli i uczniów Technikum Fototechnicznego oraz szkół partnerskich z Portugalii, Austrii i Włoch i „Współczesne techniki obrazowania”). Zainicjowała współpracę szkoły z pracodawcami branży fotograficznej (Canon, Sony, Olympus) oraz instytucjami działającymi na rzecz kultury i edukacji: Pracownią Działań Muzealnych Zamku Królewskiego, Fundacją Polskiej Branży Jubilerskiej, Cechem Fotografów, jednostkami samorządu terytorialnego, renomowanymi uczelniami i stowarzyszeniami w celu rozwoju zawodowego i społecznego uczniów. Z wieloma z nich szkoła realizuje wspólne projekty fotograficzno-filmowe i artystyczne. Rezultatem systematycznej pracy na rzecz podnoszenia jakości kształcenia są uczniowskie tytuły laureatów i finalistów uzyskane w konkursach przedmiotowych i branżowych. Pani Dyrektor dba także o upowszechnianie prac uczniów m.in. poprzez organizację wystaw i pokazy filmów promujących ich dorobek w przestrzeni miejskiej (Zamek Królewski, Pałac Chodkiewiczów, Pałac w Wilanowie, Klub Dowództwa Garnizonu Warszawa oraz Centrum Przedsiębiorczości „Smolna”) oraz sporządzanie fotoreportaży i filmów z ważnych dla rozwoju miasta wydarzeń (systematyczna współpraca z Biurem Edukacji Urzędu m.st. Warszawy oraz Urzędem Dzielnicy Wola). Aktywnie włącza się w dyskusję nad jakością edukacji, w tym kształcenia zawodowego, czego przykładem jest Jej czynny udział w organizacji II debat oświatowych z cyklu „Wolskie rozmowy o edukacji przyszłości” (2022, 2023). Modernizuje bazę szkoły (poprzez inwestycje i remonty) czyniąc z niej placówkę nowoczesną, bezpieczną i sprzyjającą uczniom. Dzięki zaangażowaniu Pani Dyrektor wyznacznikami pracy szkoły stały się kreatywność, samodzielność i indywidualny rozwój ucznia, budowanie przestrzeni szkolnej w sposób sprzyjający odkrywaniu i rozwijaniu pasji oraz talentów uczniów, a także kształtowaniu wrażliwości na drugiego człowieka. Podejmowane przez szkołę innowacyjne działania w zakresie wdrażania nowatorskich metod i programów nauczania oraz opracowywania autorskich programów i publikacji przyczyniają się do podniesienia jakości kształcenia w zawodach branży audiowizualnej. Kierowany przez nią Zespół Szkół Fototechnicznych jest placówką rozpoznawalną na warszawskiej mapie edukacyjnej i cieszy się zaufaniem rodziców, uczniów oraz stołecznego środowiska oświatowego. Za osiągnięcia w pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej oraz profesjonalne zarządzanie placówką była wielokrotnie nagradzana. Działalność Pani Dyrektor na rzecz rozwoju Warszawy w sferze kształcenia jest niezwykle cenna dla rozwoju warszawskiej edukacji.

Pan Sławomir Dudek – pracownik naukowy Instytutu Rozwoju Gospodarczego Kolegium Analiz Ekonomicznych SGH. W latach 2008–2019 był dyrektorem Departamentu Polityki Makroekonomicznej w Ministerstwie Finansów, gdzie zajmował się m.in. analizami i prognozami makroekonomicznymi oraz fiskalnymi, analizą ekonomiczno-finansową najważniejszych reform i zmian w zakresie polityki społeczno-gospodarczej. Wieloletni współpracownik Forum Obywatelskiego Rozwoju. Założyciel i Prezes Zarządu Instytutu Finansów Publicznych. W swojej działalności publicznej popularyzuje wiedzę ekonomiczną i dzięki swej eksperckiej wiedzy i doświadczeniu obala bezlitośnie populistyczne narracje rządzących.

Profesor Aniela Dylus – politolog, wykładowca akademicki. Absolwentka Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach i Akademii Teo¬logii Katolickiej w Warszawie; doktor teologii – 1985 r.; doktor habilitowany w dziedzinie nauk humanistycznych (socjologia, filozofia – etyka) – 1992 r.; profesor nauk humanistycznych – 1997 r.

Praca zawodowa:

Górnośląskie Okręgowe Zakłady Gazownictwa w Zabrzu: 1971-1975 starszy referent; Zespół Szkół Mechaniczno-Budowlanych w Zabrzu: 1975-1982 nauczyciel; Akademia Teologii Katolickiej / Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego: 1982-1985 asystent na Wydz. Teologicznym, 1985-1995 adiunkt na Wydz. Teologicznym i Kościelnych Nauk Historycznych i Społecznych; 1995-2000 profesor nadzwyczajny, od 2000 profesor zwyczajny na Wydz. Nauk Historycznych i Społecznych; 1992-2014 kierownik Katedry Etyki Gospodarczej i Polityki Gospodarczej w Instytucie Politologii; od 2014 kierownik Zakładu Polityki Społeczno-Gospodarczej w Katedrze Polityk Publicznych;1999-2005 zastępca dyrektora Instytutu Politologii; 2008-2012 dyrektor Instytutu Politologii; wieloletni członek Senatu; promotor ok. 200 prac magisterskich, 20 prac doktorskich.

Badania:

polityka gospodarcza (społeczna gospodarka rynkowa, transformacja ustrojowa – gospodarcza i polityczna, zasada pomocniczości), etyka nauki (szkoły lwowsko-warszawskiej), etyka polityczna i życia gospodarczego (problematyka etosu gospodarczego, „moralność krańcowa” w warunkach transformacji ustrojowej, etyka

biznesu), procesy globalizacji i jego konsekwencje, suwerenność gospodarcza państwa w kontekście procesów integracji europejskiej i globalizacji, religia i polityka, Kościół w życiu publicznym, kulturowe i religijne uwarunkowania gospodarki, gospodarcze zadania chrześcijan, aksjologiczne podstawy integrującej się Europy, kulturowe fundamenty jedności Europy, jawność i jej ograniczenia w demokratycznym państwie prawnym, wolontariat pracowniczy i inne.

Publikacje:

1. Autorskie: Problematyka etyki nauki u przedstawicieli szkoły lwowsko warszawskiej, Wyd. ATK, Warszawa 1987; Moralność krańcowa jako problem dla katolickiej nauki społecznej, Pallotinum, Warszawa 1992; Zmienność i ciągłość. Polskie transformacje ustrojowe w horyzoncie etycznym, Centrum im. Adama Smitha, Wyd. ATK, Warszawa 1997; Globalny rynek i jego granice, Centrum im. Adama Smitha, Wyd. Instytutu Politologii UKSW, Warszawa 2001; Globalizacja. Refleksje etyczne, Wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław – Warszawa – Kraków 2005; Polityka w perspektywie etycznej i religijnej, Wyd. UKSW, Warszawa 2016; Gospodarka w perspektywie etycznej i religijnej, Wyd. Naukowe UKSW, Warszawa 2016.

2. Redakcja i współredakcja naukowa: Europa. Fundamenty jedności (red.), Wyd. Fundacja ATK, Warszawa 1998; Europa. Zadanie chrześcijańskie (red.), Wyd. Fundacja ATK, Warszawa 1998; Europa. Drogi integracji (red.), Wyd. Fundacji ATK, Warszawa 1999; Korupcja. Oblicza, uwarunkowania, przeciwdziałanie, Wyd. Ossolineum, Wrocław – Warszawa – Kraków 2006; Dyskryminacja jako nowa kwestia społeczna, Księgarnia św. Jacka, Katowice 2007; Dyskryminacja seniorów w Polsce. Diagnoza i przeciwdziałanie, Wyd. UKSW, Warszawa 2016; Powroty do dziedzictwa księdza Herberta Hlubka (opr.), Wyd. św. Krzyża, Opole 2017; „Bunt mas” czy kryzys elit?, Wyd. TUM Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, Wrocław 2018.

3. Inne: liczne artykuły naukowe, hasła słownikowe i encyklopedyczne.

Łącznie ok. 250 publikacji.

Członkostwo:

1. Stowarzyszenia naukowe: Europejskie Stowarzyszenie Etyków „Societas Ethica” – od 1986 (w latach 1995-2001 członek Zarządu), Europejskie Stowarzyszenie Teologii Katolickiej – od 1992 (w latach 1995-1997 wiceprezydent), Görres-Gesellschaft – od 1992, Vereinigung für katholische Sozialethik in Mitteleuropa – od 2005, Polskie Stowarzyszenie Etyki Biznesu EBEN Polska – od 2001, Polskie Towarzystwo Nauk Politycznych – od 2002, Sekcja Wykładowców Katolickiej Nauki Społecznej przy Episkopacie Polski – od 1985 (w latach 1996-2000 wiceprzewodnicząca).

2. Rady, komitety naukowe: Komitet Etyki w Nauce przy Prezydium PAN 1999-2011, Komitet Nauk Politycznych PAN (2011-2014), Rada Naukowa Instytutu Studiów Politycznych PAN 2006-2010, rzecznik Komisji Dyscyplinarnej przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego – 2 kadencje: 2006-2009 i 2009-2012.

3. Gremia eksperckie: Zespół Ekspertów ds. Ochrony Konsumentów przy Urzędzie Ochrony Konkurencji i Konsumentów (2003-2005); grupa doradcza przy Biurze ds. Unii Europejskiej przy Konferencji Episkopatu Polski – od 2006; Kapituła Nagrody Gospodarczej Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 2011-2013; Kapituła Nagrody TOTUS Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” – od 2001; członek Rady Programowej Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość” (2007-2010); konsultor Rady ds. Społecznych przy Konferencji Episkopatu Polski – od 2012; członek Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej Ograniczającej Handel w Niedziele „Wolna niedziela” przygotowującej ustawę o ograniczeniu handlu w niedzielę (2016-2018); członek Rady Programowej Fundacji Służby Rzeczpospolitej – od 2017.

4. Rady Naukowe czasopism naukowych – liczne.

Nagrody i odznaczenia:

Złoty Krzyż Zasługi (2003), liczne nagrody Rektora ATK i UKSW; Wyróżnienie nagrodą Fenix Stowarzyszenia Wydawców Katolickich w kategorii nauki kościelne za książkę Polityka w perspektywie etycznej i religijnej, Wyd. UKSW, Warszawa 2016 (2017); Dyplom uznania Marszałka Województwa Mazowieckiego – za wieloletnią, rzetelną i efektywną pracę naukowo-dydaktyczną, podnoszenie standardów kształcenia oraz zasługi na rzecz woj. mazowieckiego (2017); Medal Uniwersytetu Warszawskiego – w uznaniu zasług w rozwoju współpracy naukowej z Instytutem Nauk Politycznych UW (2017); Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – za wybitne zasługi w pracy naukowo-badawczej i dydaktycznej (2020).

Pan Robert Firmhofer – dyrektor Centrum Nauki Kopernik – popularyzator nauki, wizjoner zarządzający rozwojem, innowacyjnej w skali Polski i Europy, placówki wspierającej realizację strategii rozwoju Warszawy jako przyjaznej i otwartej metropolii. Jako współtwórca i Dyrektor Naczelny Centrum Nauki Kopernik, skierowanego do mieszkańców oraz turystów od lat przyczynia się do ożywienia warszawskiego Powiśla, a także budowania pozytywnego wizerunku miasta na arenie międzynarodowej. Od 2004 roku kierował pracami zespołu ds. realizacji projektu centrum nauki powołanego przez Prezydent m.st. Warszawy, by następnie w 2007 roku stanąć na czele nowotworzonej instytucji. Przez 13 lat od uruchomienia, Centrum odwiedziło ponad 12 milionów osób, zarówno mieszkańców miasta, jak i turystów z Polski oraz zagranicy. Ponadto Zespół CNK realizuje liczne programy edukacyjne skierowane do uczniów i nauczycieli warszawskich szkół, w tym z dofinansowaniem ze środków Unii Europejskiej, o które placówka konsekwentnie zabiega od początku działalności. Dyrektor Robert Firmhofer od lat kładzie szczególny nacisk na współpracę z przedstawicielami różnych środowisk przyczyniając się do tworzenia innowacyjnych rozwiązań edukacyjnych. Efektem tego podejścia jest otwarta 31 marca br. również na warszawskim Powiślu Pracownia Przewrotu Kopernikańskiego. PPK to przestrzeń wspólnych działań badaczy, edukatorów, naukowców, inżynierów, ekspertów działających na rzecz rozwoju edukacji i kształcenia kompetencji przyszłości. Innowacyjny pod względem rozwiązań technologicznych budynek (również wspierających dbałość o czyste powietrze w Warszawie) powstał z finansowaniem m.st. Warszawy, Unii Europejskiej, a także partnerów biznesowych, co podkreśla aktywność w pozyskiwaniu środków zewnętrznych. Dyrektor Firmhofer jest współtwórcą największego w Europie plenerowego wydarzenia promującego naukę jaką jest Piknik Naukowy. W tym roku odbędzie się już 26. edycja wydarzenia, którego współorganizatorem jest Centrum Nauki Kopernik. Ponadto aktywnie działa w gremiach międzynarodowych takich, jak Amerykańskie Stowarzyszenie Centrów Nauki i Technologii. Za swą działalność na rzecz popularyzowania nauki został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012), a także francuskim Narodowym Orderem Zasługi (2014).

Pan Mikołaj Hertel – muzyk, wybitny kompozytor, a także wykonawca i prekursor muzyki elektronicznej. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie; pianista. Muzyką zajmuje się od lat 70. XX w. Pisał także piosenki dla Ireny Jarockiej, Anny Jantar, Jerzego Połomskiego, Alicji Majewskiej, Zdzisławy Sośnickiej. Jego styl jest bardzo charakterystyczny i prosty, zyskał miano „najbardziej romantycznego” spośród twórców el-muzyki w Polsce. Przez wiele lat tworzył muzykę ilustracyjną dla takich programów jak Sonda, albo Pieprz i wanilia, korzystało z nich także Polskie Radio. Jego utwory ukazywały się na licznych kompilacjach, spośród nagranych w latach 80. – często dopiero dekadę lub dwie później. Muzyka Mikołaja Hertla często gościła w Programie III Polskiego Radia, gdzie Jerzy Kordowicz nadawał ją w programach Nastroje el-muzyki czy Studio el-muzyki. Mikołaj Hertel tworzy muzykę także dla polskiej wytwórni Paris Music, publikującej tzw. production music. W ostatnich latach rozpoczął nowa drogę artystyczną, komponując muzykę dla teatru. Jest między innymi kompozytorem muzyki do musicalu „Żółta dama – legenda muzyczna”, którego prapremiera odbyła się w listopadzie 2021 roku w Warszawie (Mazowiecki Teatr Muzyczny im. Jana Kiepury), który otrzymał statuetkę Teatralnej Nagrody Muzycznej jako Najlepszy Spektakl dla młodego widza (konkurs ogólnopolski). W 2023 roku, na scenie Mazowieckiego Teatru Muzycznego im. J. Kiepury, odbyła się premiera jego musicalu „Mała Syrenka” (na motywach baśni Andersena) z librettem i piosenkami Grażyny Orlińskiej.

Pani Agnieszka Holland – reżyserka filmowa i teatralna, scenarzystka filmowa i aktorka. W latach 1966–1971 studiowała na Wydziale Filmowym i Telewizyjnym Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze. Agnieszka Holland jest reprezentantką nurtu zwanego kinem moralnego niepokoju. W swoich filmach skupia się na jednostkowych doświadczeniach osób znajdujących się na uboczu politycznych wydarzeń. Częstym poruszanym przez nią motywem jest krytyka zbrodni nazistowskich oraz komunistycznych. Wielokrotnie nagradzana, m.in. nagrodę FIPRESCI Platinum Award na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sofii (2020), Platynowymi Lwami za całokształt twórczości (2021). Od grudnia 2022 roku przewodniczy Europejskiej Akademii Filmowej.

Druhna harcmistrz Róża Karwecka – od lat 50-tych ubiegłego wieku działa w Związku Harcerstwa Polskiego, przede wszystkim w Hufcu ZHP Warszawa Praga-Południe, gdzie pełniła szereg funkcji wychowawczych. Była drużynową, komendantką szczepu, pracowała w komendzie Hufca i jej agendach. Przez kilkadziesiąt lat wychowała setki harcerzy, instruktorek i instruktorów harcerskich, przede wszystkim działając na Kamionku i na Grochowie. W miejscu zamieszkania aktywnie włącza się w życie kulturalne, społeczne i sąsiedzkie. Zorganizowała między innymi „Klub Sąsiedzki Skaryszewska” i jest także inicjatorką organizacji „Święta ulicy Skaryszewskiej”.

Pani Magdalena Kobierecka – z zawodu jest konserwatorem zabytków architektury, ale posiada również specjalizację techniczno-plastyczną. Jest założycielką i właścicielką pracowni plastycznej Format, inicjatorką Fundacji Pogotowie Artystyczne oraz jedną z inicjatorek powstania nieformalnej grupy Artyści na Swoim. Tworzy na Bielanach. Specjalizuje się w dynamicznych, mocno skontrastowanych kompozycjach abstrakcyjnych, wykonywanych we własnej, unikatowej technice. Jest to malarstwo na szkle farbami akrylowymi z elementami sgraffito – powstający obraz jest jednorazowy i unikalny. Jej prace są wykonywane zdecydowanymi, śmiałymi pociągnięciami szerokich pędzli i szpachli. Malarska wrażliwość nadaje sens jej życiu zawodowemu przy prowadzeniu zajęć plastycznych dla dzieci i kierowaniu pracami fundacji Pogotowie Artystyczne. Dając możliwość chorym i społecznie wykluczonym dzieciom aktywnego obcowania ze sztuką, tworzenia i samorealizacji, stara się zapewniać im terapię i pomoc, która wspiera je w przechodzeniu przez stres związany z chorobą i pobytem w szpitalu.

Ksiądz Bogusław Kowalski – urodził się w Legionowie, ale całe życie związany jest z Warszawą. Od 13. roku życia był piłkarzem Legii Warszawa. Najpierw jako trampkarz, a następnie jako junior stołecznego klubu. W piłce seniorskiej był zawodnikiem Olimpii Warszawa, Impulsu Białobrzegi i Piłkarskiej Reprezentacji Księży. W drugim roku służby wojskowej, do której powołany został po maturze, idąc za głosem powołania, podjął decyzję o wstąpieniu do Seminarium Duchownego w Warszawie. Był to owoc katolickiego wychowania w domu rodzinnym, wieloletniej służby w Kościele w charakterze ministranta i lektora, a także uczestnictwa w warszawskich pieszych pielgrzymkach na Jasną Górę. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1987 r. z rąk śp. J. E. Kardynała Józefa Glempa. Jako wikariusz pracował w Żyrardowie, Babicach, Raszynie i na warszawskim Targówku. Trzy lata był dyrektorem do spraw ekonomicznych w Warszawskim Seminarium Duchownym. Następnie był proboszczem w Ostrówku, Otwocku, Katedrze Warszawsko-Praskiej. Aktualnie jest proboszczem w Parafii Nawrócenia św. Pawła Apostoła na Grochowie. Jego dewizą w życiu kapłańskim są słowa z Listu do Hebrajczyków: „…Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga…” Ponieważ różne są drogi do poznania Boga, chciał być blisko ludzi wierzących i niewierzących. Sprawując sakramenty święte, głosząc Słowo Boże, czy prowadząc rekolekcje nie zapomina o potrzebujących pomocy. Na warszawskim Grochowie otacza stałą opieką materialną i duchową ubogich, emerytów, osoby bezdomne czy rodziny wielodzietne. Przy kościele jest punkt wydawania paczek żywnościowych, z których korzysta na stałe prawie 80 osób. Po wybuchu wojny na Ukrainie, w domu parafialnym znalazło schronienie ok. 60 uchodźców. W dziedzinie kultury i sztuki promuje parafialne wieczory filmowe, okolicznościowe koncerty chóralno-instrumentalne czy też przedstawienia teatralne. Poza codzienną pracą duszpasterską organizował okolicznościowe spotkania, bale sylwestrowe czy też zabawy dla osób samotnych. Do tej pory organizuje festyny parafialne oraz uczestniczy w różnego rodzaju jarmarkach i piknikach, dając ludziom wiele radości. Jest zawsze obecny w inicjatywach poszczególnych grup parafialnych. Jako były piłkarz i aktywny kibic Legii Warszawa bywa na meczach piłkarskich, a także zabiera na nie dzieci z parafii. Podczas mszy świętych oraz w czasie różnych spotkań i katechez stara się też integrować środowisko kibiców z różnych klubów sportowych. Doskonałą okazją do bycia blisko ludzi, zwłaszcza młodych, były w kapłańskim życiu księdza Bogusława Warszawskie Pielgrzymki Akademickie, w których uczestniczył ponad 20 razy.

Pani Urszula Izabela Kraj – polonistka z wykształcenia, dziennikarka z zawodu i pasji, od 25 lat niestrudzenie i z wnikliwością pisząca o tematyce warszawskiej. Z Warszawą związała się od momentu przyjazdu na studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę dziennikarską zaczynała w 1998 roku w „Expressie Wieczornym”, później w „Życiu Warszawy”, następnie przez 10 lat współtworzyła dodatek warszawski w „Rzeczpospolitej”, a od 8 lat związana jest z „Super Expressem”, gdzie co tydzień komentuje ważne wydarzenia w mieście

w autorskiej rubryce „Kraj o Warszawie”. Jako redaktorka i wiceszefowa Działu Warszawskiego wykształciła wielu młodych dziennikarzy, którzy dziś pracują dla Warszawy, także jako urzędnicy, specjaliści od PR czy rzecznicy. Jako dziennikarka obserwuje rządy już siódmego prezydenta Warszawy i komentuje na łamach mediów pracę kolejnych pokoleń radnych miasta. O samorządzie warszawskim, jego historii i mechanizmach wie więcej niż niejeden radny, czy urzędnik. W tysiącach swoich artykułów opisywała wielokrotnie warszawskie inwestycje, wiele z nich obserwując od „pierwszej cegły”, tak jak budowę Muzeum Powstania Warszawskiego. Jest autorką książki o Muzeum Powstania Warszawskiego („Wielkie Muzea. Muzeum Powstania Warszawskiego”) oraz inicjatorką i współautorką „SuperSpacerów po Warszawie” dla Czytelników „Super Expressu” m.in. śladami Powstania Warszawskiego. W 2019 r. została odznaczona przez Prezydenta RP Brązowym Krzyżem Zasługi za propagowanie wiedzy o Powstaniu Warszawskim.

Pani Anna Król – krytyczka sztuki, autorka książek i scenariuszy, reżyserka spektakli teatralnych i projektów audiowizualnych, animatorka i menadżerka kultury, autorka projektów literackich promujących literaturę i czytelnictwo, pomysłodawczyni i założycielka Big Book Cafe i dyrektor Big Book Festival. Kuratorka wydarzeń promujących twórczość Jarosława Iwaszkiewicza.

Pani Halina Machulska – aktorka, reżyserka teatralna oraz pedagog. Karierę teatralną rozpoczęła w latach 50. XX wieku. W 1971 r. ukończyła studia na Wydziale Reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. W 1970 r. wspólnie z mężem Janem Machulskim założyła i prowadziła do 1996 Teatr Ochoty w Warszawie (dziś Teatr Ochoty im. Haliny i Jana Machulskich). Była pomysłodawczynią i wieloletnią dyrektorką powstałego w 1974 r. legendarnego ogniska teatralnego dla dzieci i młodzieży, które z krótką przerwą działa do dziś, a przez które w młodości przeszło wielu znakomitych aktorów oraz ludzi sztuki, jak również wielu dziennikarzy, menedżerów, prawników czy pedagogów i którego ogromny wpływ na kształtowanie społeczności kulturalnej Warszawy jest niezaprzeczalny. Celem ogniska było wychowanie poprzez teatr wrażliwych odbiorców sztuki, tworzenie najlepszych warunków dla rozwoju sztuki teatralnej oraz kształtowanie młodego pokolenia artystów i edukatorów. Po odejściu z Teatru Ochoty działalność edukacyjna Machulskich przeniesiona została całkowicie do znajdującego się w Warszawie Polskiego Ośrodka Assitej, którego w latach 1984-2014 Halina Machulska była prezesem. W październiku 1999 r. przy Ośrodku Assitej Machulscy założyli Szkołę Aktorską Haliny i Jana Machulskich dla dorosłych, początkowo dwuletnią, od 2002 r. trzyletnią policealną szkołę zawodową, w której Halina Machulska była dyrektorem i wykładowcą dramy aktorskiej. Za swoją działalność artystyczną i edukacyjną otrzymała wiele prestiżowych nagród m.in. Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza, Nagrodę im. Zbigniewa Cybulskiego, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski oraz Order Uśmiechu.

Pan Stefan Meissner „Krzysztof” – powstaniec warszawski. We wrześniu 1939 r. brał udział w cywilnej obronie Warszawy (gaszenie pożarów, transport rannych itp.). Podczas konspiracji działał w Armii Krajowej – najpierw w małym sabotażu, a następnie w IV Zgrupowaniu „Gurt”. W styczniu 1944 r. ukończył tajną podchorążówkę ze stopniem strzelca podchorążego. Pracę konspiracyjną łączył z nauką na tajnych kompletach. Ukończył liceum, a następnie rozpoczął studia na tajnej Politechnice Warszawskiej (do rozpoczęcia walk ukończył jeden semestr). W Powstaniu Warszawskim walczył w ramach 140 plutonu 2 kompanii IV Zgrupowania „Gurt”. Brał udział w walkach o hotel Astoria, koszary policji przy ul. Ciepłej, Dworzec Główny, restaurację „Żywiec” oraz gmach PAST-y przy ul. Zielnej. Był trzykrotnie ranny. Kapitulacji Powstania doczekał w szpitalu przy ul. Złotej, gdzie trafi ciężko ranny we wrześniu 1944 r. W niewoli przebywał początkowo w szpitalu jenieckim w Stalagu IV H Zeithein, a następnie w Stalagu IV B Mühlberg. W kwietniu 1945 r. został ewakuowany z innymi więźniami na zachód, gdzie wyzwoliły go wojska amerykańskie. Od września 1945 r. służył w II Korpusie Polskim. W 1946 r. rozpoczął studia na politechnice w Mediolanie. Następnie, w grudniu 1946 r. został przeniesiony do Londynu, gdzie w 1951 r. ukończył studia na Polish University College. W tym samym roku wyjechał wraz z żoną, również Powstańcem Warszawskim ze Zgrupowania „Gurt”, do Kanady. Pracował tam na wysokich stanowiskach w przemyśle. W trakcie walk został awansowany na starszego strzelca podchorążego, a potem na kaprala podchorążego. Za walki w Powstaniu został odznaczony Krzyżem Walecznych. Otrzymał także Medal Wojska, Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Partyzancki, Medal za Warszawę 1939–1945 oraz Odznakę Weterana Walk o Niepodległość.

Pan Józef Menes – rodowity warszawiak, inżynier chemik, absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej, menedżer. W latach 1977-1990 pracował w Instytucie Chemii Przemysłowej kolejno: jako chemik, asystent, st. asystent, kierownik Zespołu Badawczego. W latach 1990-1994 z rekomendacji KO „Solidarność”, pełnił funkcję Burmistrza Dzielnicy Gminy Warszawa-Żoliborz. Kierował pracą Zarządu Gminy. Do zakresu zadań gminy należały działania publiczne o znaczeniu lokalnym, zgodnie z ustawą o samorządzie terytorialnym. W latach 1995-2003 oraz 2012-2014 zajmując różne stanowiska w Instytucie Chemii Przemysłowej nadzorował i kierował pracami z zakresu obsługi oraz utrzymania infrastruktury technicznej nieruchomości na terenie Instytutu. Nadzorował przetargi na roboty remontowe oraz inwestycyjne, wykonywanie usług mechanicznych, elektrycznych i instalacyjnych. Odpowiadał za administrowanie ok. 40 budynkami i terenem o powierzchni 10 ha. Ponadto, w latach 1996-2000, sprawował nadzór nad produkcją doświadczalną Instytutu. W latach 2003-2007 był doradcą Prezydenta Warszawy śp. prof. Lecha Kaczyńskiego w zakresie tematyki samorządowej. Pełnił funkcję sekretarza Zespołu realizującego projekt, dotyczący oszacowania strat wojennych Warszawy. Wyniki prac zostały przedstawione w albumie pt.: „Straty Warszawy 1939-1945. Raport”. Poza zakresem podstawowych prac Zespołu, w roku 2005, dokonał kwerendy dokumentów, dotyczących problematyki podstaw prawnych polskich roszczeń odszkodowawczych z tytułu poniesionych przez Polskę strat ogólnokrajowych będących następstwem II Wojny Światowej. Analiza prawna odnalezionych dokumentów zaowocowała drugą częścią raportu pt.: „Problematyka podstaw prawnych roszczeń odszkodowawczych z tytułu strat wojennych”. W pracy tej przedstawiono szereg faktów i dokumentów zaprzeczających głoszonej przez dziesięciolecia tezie, iż Polska w 1953 roku zrzekła się praw do reparacji wojennych od Niemiec. W latach 2007-2012 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Chemii Przemysłowej, realizując zadania zapisane w ustawie o jednostkach badawczo-rozwojowych, a następnie w ustawie o instytutach badawczych. Od 2014 roku do chwili obecnej jest członkiem Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej „Żoliborz”. Prowadził gospodarkę lokalami użytkowymi, a od 2018 roku sprawował nadzór nad remontami i funkcjonowaniem infrastruktury technicznej.

Działalność społeczna i polityczna:

1980-1982 Członek-założyciel NSZZ „Solidarność” w Instytucie Chemii Przemysłowej, Koło nr 59, Region Mazowsze, delegat do Regionu Mazowsze, członek Komisji Zakładowej, redaktor biuletynu „Solidarność Instytutów Żoliborskich”. Represjonowany w stanie wojennym; posiada status osoby represjonowanej politycznie przyznany w 2019 roku przez Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

1986-1987 Zastępca Przewodniczącego Rady Załogi Instytutu Chemii Przemysłowej;

1987-1990 Założyciel i Prezes ekologicznego „Stowarzyszenia Przyjaciół Rzeki Liwiec”;

1987-1990 Członek Rady Załogi Instytutu Chemii Przemysłowej;

1988-1990 radny dzielnicy Żoliborz z rekomendacji Rady Załogi Instytutu Chemii Przemysłowej;

1990-1994 Radny Rady Dzielnicy Gminy Żoliborz z listy Żoliborskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”;

1990-1994 Burmistrz Dzielnicy Żoliborz.

W czasie kadencji Pan Józef Menes m.in.:

– dokonał pozyskania dla dzielnicy terenu po jednostce wojskowej (wraz z zabudowaniami), który finalnie przeznaczony został na cele oświatowe i społeczne: Dom Sybiraka, Niepubliczna Szkoła Podstawowa, Liceum Społeczne. Dwa budynki zostały wydzierżawione Akademii Teologii Katolickiej na okres 10 lat;

– udzielił wsparcia dla inicjatywy żołnierzy Zgrupowania AK „Żywiciel” zorganizowania stałej ekspozycji muzealnej poświęconej Powstaniu na Żoliborzu;

– polecił przygotowanie decyzji o pozwoleniu na budowę Pomnika I Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka na Żoliborzu;

– pierwsze w Warszawie samorządowe przedszkole integracyjne, dom dla samotnych matek oraz Żoliborskie Centrum Kobiet – te obiekty powstały w czasie kadencji 1990-1994;

– w zakresie polityki mieszkaniowej Żoliborz był jedyną Gminą w Warszawie, która zbudowała około 150 mieszkań socjalnych, a na Bielanach rozpoczęto budowę budynku komunalnego;

– podpisał umowę z Warszawskim Kuratorem Oświaty i Wychowania o dofinansowaniu przez samorząd żoliborski budowy Szkoły Podstawowej nr 37 na osiedlu Marymont-Ruda. Efektem tych działań było oddanie w 1994 roku szkoły do użytku pomimo, iż w tych latach Gmina nie odpowiadała za zadania oświatowe;

– przekazał kilka lokali użytkowych na działalność Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom „Gniazdo” założonego przez śp. Alinę Janowską;

– poprzez przekazanie Polskiemu Komitetowi Olimpijskiemu w trybie bezprzetargowym gruntów o powierzchni ok. 3 ha, Zarząd Dzielnicy stworzył warunki do zrealizowania na Kępie Potockiej siedziby Polskiego Komitetu Olimpijskiego oraz Muzeum Sportu;

– wspierał działania Muzeum m.st. Warszawy mające na celu zgromadzenie eksponatów i pamiątek związanych z funkcjonowaniem NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze;

– współuczestniczył w działaniach formalnych oraz pozyskał wsparcie finansowe budowy pomnika upamiętniającego Józefa Rybickiego – Komendanta Kedywu Okręgu Warszawskiego AK i żołnierzy stworzonego przez niego oddziału „Kolegium A”. Monument odsłonięto w 2012 roku.

1994-2004 Członek Unii Wolności, obecnie bezpartyjny;

1994-2000 Radny Gminy Warszawa-Centrum;

1999-2000 Członek Rady Społecznej Publicznego Szpitala Okulistycznego w Warszawie;

2000-2007 Wiceprzewodniczący oraz Przewodniczący Rady Nadzorczej SBM „Żoliborz”;

2007–2012 Członek Rady Głównej Instytutów Badawczych;

2018–2021 Ekspert Zespołu Parlamentarnego ds. Oszacowania Wysokości Odszkodowań Należnych Polsce od Niemiec za Szkody Wyrządzone w Trakcie II Wojny Światowej. W tym okresie wykonał m.in.: „Analizę porównawczą sprawozdań poświęconych określeniu wielkości strat wojennych, które poniosła Polska ze strony III Rzeszy Niemieckiej wykonanych w latach 1944-2015 przez polskie urzędy administracji państwowej” – praca dla Biura Analiz Sejmowych.

2022– do chwili obecnej, Członek Rady Instytutu Strat Wojennych im. Jana Karskiego. Uczestniczył w opracowaniu wydanego w 2022 roku albumu pt.: „Raport o stratach poniesionych przez Polskę w wyniku agresji i okupacji niemieckiej w czasie II Wojny Światowej 1939-1945”.

Jest autorem trzech rozdziałów w tej książce: „Straty wojenne Warszawy w latach 1939-1945”, „Straty mienia ruchomego związanego z nieruchomościami” oraz „Straty majątku rzeczowego Wojska Polskiego”.

Odznaczenia i wyróżnienia:

Odznaka Honorowa za zasługi dla Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów (1991); Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1992); Odznaka Honorowa Polskiego Związku Niewidomych (1992); Krzyż Kawalerski Europejskiego Orderu Wynalazczości (2009); Krzyż Oficerski Europejskiego Orderu Wynalazczości (2010); Złoty Inżynier „Przeglądu Technicznego” (2011); Medal Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego im. Wojciecha Świętosławskiego (2012).

Profesor Grzegorz Nowik – od lat 70-tych ubiegłego wieku jest zaangażowany w działalność harcerską. Należał do 22. Szczepu „WATRA”. Brał czynny udział w tworzeniu niezależnych struktur i ruchów harcerskich w okresie PRL-u, a po jego upadku, w powołaniu i zorganizowaniu Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Przez dwie kadencje był jego Przewodniczącym. Jest wychowawcą i autorytetem dla tysięcy harcerek i harcerzy w Warszawie i całej Polsce. Profesor Grzegorz Nowik, harcmistrz, jest autorem szeregu artykułów i książek dotyczących historii harcerstwa, z których najbardziej znane: „Straż nad Wisłą” i „Epilog dla kamieni na Szaniec” dotyczą wojennych losów warszawskiego harcerstwa ze szczególnym uwzględnieniem harcerstwa na Grochowie i na Pradze. Pracował w szeregu instytucji zajmujących się historią Polski, a obecnie w Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku gdzie pełni funkcję Dyrektora ds. Naukowych.

Pani Grażyna Orlińska – poetka, autorka tekstów piosenek, scenarzystka, jurorka festiwali muzycznych, członek ZAKR i ZAiKS. Stypendystka i laureatka nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Na początku lat 80. związana z warszawskim środowiskiem młodoliterackim i grupami poetyckimi działającymi przy Staromiejskim Domu Kultury. Z tego okresu pochodzą pierwsze, poetyckie, publikacje prasowe, spotkania autorskie oraz nagroda za cykl wierszy inspirowanych twórczością E. Muncha. W roku 1993 debiut książkowy – tomik „Kształt nieistnienia”. Jako autorka tekstów piosenek debiutowała w 1984 roku utworem „I ty któregoś dnia” z muzyką Ryszarda Poznakowskiego. Był to początek ich wieloletniej współpracy, która zaowocowała licznymi przebojami, w tym przebojem z lata 1985 „Chałupy welcome to”. Przez jeden sezon, jako kierownik literacki i autorka, związana była z kabaretem popularnego Wicherka (Czesława Nowickiego). Jest bohaterką i współscenarzystką programów telewizyjnych w reżyserii Anny Barcikowskiej „Jestem tekstylna” i „Bez makijażu” oraz radiowego reportażu autorstwa Hanny Wilczyńskiej-Toczko (Radio Gdańsk) „Grażyny Orlińskiej klimaty sopockie”. Pisała teksty piosenek do spektakli teatralnych (m.in. T. Syrena w Warszawie oraz Teatr im. Jaracza w Olsztynie). W roku 2000, w sopockim Teatrze Atelier im. Agnieszki Osieckiej miała miejsce premiera, napisanego dla Marka Richtera, monodramu muzycznego „To miał być żart”, skomponowanego i wyreżyserowanego przez Ewę Kornecką. Współpracowała także z jednym z wydawnictw edukacyjnych jako autorka podręczników muzycznych. Do powstałego w 2005 roku telewizyjnego serialu „Pełną parą” napisała piosenkę tytułową (muz. Tomasz „Snake” Kamiński). Jest autorką pięciu tomików poezji, dziewięciu płyt autorskich i wielu współautorskich. Jest także autorką libretta do musicalu „Żółta dama – legenda muzyczna”, którego prapremiera odbyła się w listopadzie 2021 roku w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury w Warszawie, który otrzymał statuetkę Teatralnej Nagrody Muzycznej jako Najlepszy Spektakl dla młodego widza (konkurs ogólnopolski). W tym roku w Mazowieckim Teatrze Muzycznym odbyła się premiera musicalu Mikołaja Hertla „Mała Syrenka” (na motywach baśni Andersena), do którego napisała libretto i piosenki.

Pani Katarzyna Patrzyczna – od 23. lat jest związana z oświatą w dzielnicy Targówek, a od 17 lat jest dyrektorką VIII Ogrodu Jordanowskiego – placówki wychowania pozaszkolnego. Od dwóch lat jest również koordynatorką Młodzieżowej Rady Dzielnicy Targówek. Aktywnie działa na rzecz rozwoju edukacji oraz kształtowania postaw społecznych młodzieży na terenie tej Dzielnicy. Jest kreatorką przestrzeni edukacyjnej, otwarta i aktywizująca dziecko, rodzica – środowisko. Dzięki podejmowanym działaniom VIII Ogród Jordanowski stanowi ważne ogniwo uzupełniające i rozszerzające proces edukacji oraz wychowania dzieci i młodzieży. Pani Katarzyna realizuje zajęcia edukacyjne bezpośrednio z wychowankami. Są one oparte na autorskich programach, których celem jest rozbudzenie wyobraźni dziecięcej oraz kształtowanie artystycznej osobowości dziecka w oparciu o pobudzanie zmysłów. Z inicjatywy Pani Dyrektor od 8 lat w VIII Ogrodzie Jordanowskim realizowany jest dzielnicowy program „Zaczytany Targówek”, którego założeniem jest między innymi rozwijanie pozytywnego stosunku do czytelnictwa. Od wielu lat VIII Ogród Jordanowski realizuje program Lato i Zima w mieście. Placówka jest organizatorem punktów dziennego pobytu i zajęć specjalistycznych (Sportowi Odkrywcy, Letnia Szkoła Ratownictwa, Szkółka Piłkarska, Sportowa Syrenka i inne). Po wybuchu wojny w Ukrainie Pani K. Petrzyczna włączyła się aktywne w akcję pomocową poprzez organizację zbiórki oraz organizację zajęć i bezpiecznego miejsca dla ukraińskich rodzin. Ponadto VIII Ogród Jordanowski bierze udział w programie UNICEF dotyczącym stworzenia miejsc do nauki dla uczniów z Ukrainy. Jako koordynatorka Młodzieżowej Rady Dzielnicy Targówek angażuje młodych ludzi w działania na rzecz lokalnej społeczności. Dzięki jej pracy, młodzież ma szansę wyrażać swoje opinie i pomysły, a także uczestniczyć w projektach i wydarzeniach związanych z życiem Dzielnicy. Pani Petrzyczna zainspirowała młodzież do wielu wartościowych przedsięwzięć, z których na szczególną uwagę zasługuje organizacja debaty „Młodzież na Targówku”, która była poprzedzona obszerną diagnozą. Ponadto ważną aktywnością młodzieży była realizacja projektu „Bądź liderem lokalnym”, który uzyskał dofinansowanie w ramach instrumentu Wsparcia Inicjatyw Młodzieżowych. W ramach projektu powstał Poradnik Młodego Radnego, zrealizowane były szkolenia z zakresu komunikacji interpersonalnej, wystąpień publicznych, współpracy w zespole oraz aktywizacji w społeczności lokalnej.

płk Marek Pietrzak – dowódca 18. Stołecznej Brygady Obrony Terytorialnej. Absolwent Akademii Obrony Narodowej oraz studiów podyplomowych w Wojskowej Akademii Technicznej i Szkole Głównej Handlowej. Uczestnik licznych kursów krajowych i zagranicznych z zakresu komunikacji i zarządzania kryzysowego. Służbę wojskową rozpoczął w 1996 roku jako student Wyższej Szkoły Oficerskiej im. Józefa Bema w Toruniu. W 2000 roku, po promocji oficerskiej, przez dziesięć lat służył w 1. Warszawskiej Brygadzie Pancernej w Wesołej, gdzie kolejno zajmował stanowiska: dowódcy plutonu w dywizjonie artylerii, oficera i szefa sekcji operacyjnej, dowódcy baterii artylerii. W 2007 roku, w ramach IX zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku, pełnił obowiązki dowódcy plutonu oraz odpowiadał za ochronę bazy Divniyah. Od 2011 roku zajmował stanowiska w Dowództwie Operacyjnym Rodzajów Sił Zbrojnych, jak również w Dowództwie Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych. Od roku 2017 związany z Wojskami Obrony Terytorialnej, najpierw jako rzecznik prasowy, a potem jako szef oddziału komunikacji strategicznej w dowództwie WOT. Kierował zespołem specjalistów, który pod jego okiem budował wizerunek i markę nowego rodzaju sił zbrojnych. 15 czerwca 2022 roku płk Marek Pietrzak został wyznaczony na stanowisko dowódcy nowo formowanej 18. Stołecznej Brygady Obrony Terytorialnej – specyficznej jednostki WOT, której stały rejon odpowiedzialności całkowicie obejmuje teren zurbanizowany miasta stołecznego Warszawy. Zdobyte doświadczenia wykorzystuje w rekrutacji nowych ochotników do Brygady, która w niespełna osiem miesięcy od faktycznego rozpoczęcia formowania liczy już 700 żołnierzy. Od lutego 2021 roku był bardzo zaangażowany w udzielanie pomocy uchodźcom z Ukrainy, wykonując zadania w ramach dowództwa WOT, które dowodziło i dowodzi działaniami wsparcia dla ukraińskich uchodźców. W tym zakresie Wojska Obrony Terytorialnej wystawiały kilkadziesiąt punktów recepcyjnych i kilkanaście informacyjnych. Żołnierze WOT angażowali się w pomoc humanitarną, w tym: dystrybucję żywności, transport osób oraz budowę i rozbudowę miejsc przeznaczonych na tymczasowe zakwaterowanie uchodźców. Płk Marek Pietrzak został odznaczony przez Prezydenta RP Gwiazdą Iraku oraz Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę. Jest również laureatem nagrody BUZDYGANY 2020 przyznawanej osobom kształtującym nowoczesny wizerunek wojska.

Pan Jan Pilczuk – wieloletni dyrektor Zespołu Szkół nr 5 im. Stefana Kisielewskiego przy ul. Szczawnickiej 1. W skład szkoły wchodzą: CXI LO z oddziałami integracyjnymi im. Stefana Kisielewskiego i Technikum nr 2 z oddziałami integracyjnymi. Właśnie ten aspekt, szkoły otwartej na uczniów z niepełnosprawnościami, uczniów, którzy nie odnajdują się w ogólnodostępnych szkołach jest godny uwagi. Oczywiście szkoła jest przygotowana infrastrukturalnie do przyjmowania uczniów z niepełnosprawnościami. Natomiast decyzja dyrektora Pilczuka o otwarciu integracji w technikum – jest to jedyne technikum integracyjne w Warszawie (w szkole uczniowie uczą się w zawodach technik ekonomista, technik rachunkowości i technik reklamy) – świadczy o jego pomyśle na szkołę i daniu realnego wsparcia coraz większej liczbie uczennic i uczniów szukających takiej oferty. Dyrektor Pilczuk otworzył też oddziały przygotowawcze dla uczniów cudzoziemskich (jeszcze przed wybuchem wojny w Ukrainie), a po 24 lutego 2023 przyjął nowych uczniów ukraińskich, dzieląc się doświadczeniem pracy w takich oddziałach.

Pani Anna Roczkowska – absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W październiku 2003 roku dostała się na aplikację sejmową i rozpoczęła pracę w Kancelarii Sejmu, gdzie pracuje do dzisiaj na stanowisku Głównego Specjalisty ds. Kontaktów Zagranicznych w Biurze Spraw Międzynarodowych. Zna język angielski i francuski. Pani Anna Roczkowska interesuje się historią, ze szczególnym uwzględnieniem okresu dwudziestolecia międzywojennego, II Wojny Światowej i okupacji. W latach 2006-2016 była członkiem stowarzyszenia Grupa Historyczna „Zgrupowanie Radosław”. Współorganizowała oraz brała udział w licznych przedsięwzięciach patriotycznych, ze szczególnym uwzględnieniem rocznic Powstania Warszawskiego i uroczystości związanych z walką o niepodległość w latach 1939-1963. Były to: pokazy rekonstrukcyjne, gry edukacyjne, katyński Marsz Cieni, rajdy śladami mjr Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Od 2004 roku związana ze środowiskiem żołnierzy batalionu „Zośka” poprzez pracę w Społecznym Komitecie Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Batalionów „Zośka” i „Parasol”. Od 2015 roku do dzisiaj pełni w nim funkcję członka zarządu. W Komitecie złożonym z członków rodzin, harcerzy i sympatyków żołnierzy batalionów „Zośka” i „Parasol”, który dziedziczy tradycję i dba o spuściznę dwóch legendarnych batalionów, współorganizuje przedsięwzięcia polegające na pielęgnowaniu pamięci, opiece nad grobami poległych żołnierzy oraz przekazywaniu cennych powstańczych wartości młodemu pokoleniu. W ostatnich latach inicjowała oraz organizowała gry terenowe śladami żołnierzy batalionów „Zośka” i „Parasol”, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego – poety, żołnierza „Zośki” i „Parasola”, wystawy poświęcone poległym żołnierzom oraz przeprowadzonym przez nich akcjom dywersyjnym i powstańczym. W kwietniu 2023 roku, w związku ze 100-leciem urodzin Andrzeja Romockiego „Morro”, współorganizowała uroczystości, składające się z licznych wydarzeń (zlot harcerski, gra terenowa, wieczornica patriotyczna, nocne przejście śladami „Przebicia do Śródmieścia”), mających przypomnieć dokonania i czyny tego dzielnego dowódcy oraz przybliżyć jego postać kolejnym pokoleniom Polaków. Pani Anna Roczkowska jest autorką książki pt.: „Gdy zabraknie łez” o Janku Romockim „Bonawenturze”; żołnierzu, poecie „Zośki”, w której po raz pierwszy zebrała wszystkie napisane przez niego i odnalezione po wojnie wiersze oraz opisała jego życie, na podstawie licznych wspomnień i nieznanych relacji, które zachowały się w pamięci żyjących kolegów, przyjaciół i członków ich rodzin.Na wniosek byłych żołnierzy batalionu „Zośka” odznaczona została w 2013 roku medalem „Pro Memoria” przez Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych „Za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o ludziach i ich czynach w walce o niepodległość Polski podczas II Wojny Światowej i po jej zakończeniu”. W 2018 roku została odznaczona przez Prezydenta RP Brązowym Krzyżem Zasługi „Za zasługi w działalności na rzecz upamiętnienia prawdy o najnowszej historii Polski”.

Pan Zbigniew Rylski – podpułkownik, powstaniec warszawski z batalionu „Parasol”, pseudonim „Brzoza”. W czasie wojny obronnej był uczestnikiem Pogotowia Harcerzy. Po zajęciu Kresów przez Rosjan po 17 września 1939 r. ratował polskich żołnierzy z tymczasowego obozu NKWD w Dubnie. W 1940 r. wstąpił do Szarych Szeregów. Od marca 1942 r. do lutego 1944 r. pełnił funkcję łącznika Komendy Obwodu z komendantami Rejonów i komendantem Okręgu Warszawskiego AK. W 1943 r. rozpoczął i ukończył drugi turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Otwocku. W okresie Powstania Warszawskiego został przydzielony do III Obwodu Wola. Po nieudanym ataku na szpital na ul. Dworskiej, dołączył z innymi żołnierzami do 1. kompanii batalionu „Parasol”, z którym przeszedł cały szlak bojowy. Uczestnik obrony Pałacyku Michla. Po upadku Powstania wstąpił do Wojska Polskiego i walczył w szeregach 2. Armii. Aresztowany przez Informację Wojskową, skazany w 1946 roku na sześć lat więzienia. Uwolniony na mocy amnestii w 1947 r. (zrehabilitowany w 1997 r.).

Pracował na różnych stanowiskach w przemyśle poligraficznym. Po latach odznaczony m.in.: Krzyżem Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”. Aktualnie Pan płk. Zbigniew Rylski pełni funkcję Przewodniczącego Społecznej Rady Kombatanckiej przy Zarządzie Dzielnicy Wola m.st. Warszawy. Swoją działalnością popularyzuje wiedzę o Powstaniu Warszawskim i jego historii.

Pani Wiesława Sadowska – ukończyła studia w Studium Reżyserii Teatralnej przy Centralnym Ośrodku Metodycznym Domu Wojska Polskiego, z których uzyskała dyplom z wynikiem bardzo dobrym z Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Ministerstwa Obrony Narodowej. W roku 2003 uzyskała tytuł magistra na Wydziale Zarządzania i Marketingu w Wyższej Szkole Zarządzania i Marketingu w Warszawie. Obecnie legitymuje się prawie 39 letnim stażem pracy. Od dnia 6 września 2000 roku jest czynnie związana z działalnością Domu Kultury „Włochy”. Na początku zatrudniona została jako instruktor teatralny, następnie starszy specjalista, a od 1. kwietnia 2001 roku do dziś jest dyrektorem jednostki. W chwili objęcia przez Panią Sadowską stanowiska dyrektora, palcówka posiadała tylko siedzibę główną przy ul. B. Chrobrego 27 oraz niewielki klub Ikar na Okęciu. To dzięki jej wysiłkom obecny Dom Kultury „Włochy” składa się z siedziby głównej przy Chrobrego, Okęckiej Sali Widowiskowej przy ul. 1 Sierpnia 36 a, Artystycznego Domu Animacji wraz z kinem studyjnym ADA przy ul. Chrościckiego 14 oraz Pracowni Ceramicznej „Glinianka” przy ul. Astronautów 17.

Pani Dyrektor stale dba o wysoką jakość placówek, także w zakresie ich wyposażenia, pozyskując środki na potrzebne inwestycje. Dzięki jej staraniom kino ADA czy Okęcka Sala Widowiskowa dysponują profesjonalnym sprzętem, co doceniane jest przez odbiorców wydarzeń kulturalnych. Pani Sadowska ma niezaprzeczalny talent do zarządzania zasobami ludzkimi. Zbudowała zespół złożony ze zdolnych, kreatywnych i zaangażowanych pracowników, jednocześnie dbając o atmosferę współpracy i przyjaźni pomiędzy pracownikami. Najbardziej spektakularną zasługą Pani Wiesławy Sadowskiej, dzięki której Dom Kultury „Włochy” stał się znany w całym województwie, jest zorganizowanie Mazowieckiego Festiwalu Dziecięcej i Młodzieżowej Twórczości Artystycznej ASTERIADA pod honorowym patronatem Marszałka Województwa Mazowieckiego i Burmistrza Dzielnicy Włochy. W roku 2023 festiwal ten odbywa się już po raz dwudziesty pierwszy. W czasie pandemii, jako jedna z pierwszych instytucji kultury, Dom Kultury „Włochy” przeniósł dużą część swojej działalności do sieci, dzięki czemu nie zaprzestał szerzenia kultury i nie utracił klientów. Chociaż większość działań udostępniana była w Internecie nieodpłatnie, przez co Dom Kultury „Włochy” ucierpiał finansowo, Pani dyrektor zdołała utrzymać go na dobrym poziomie bez ograniczenia zatrudnienia. Dzięki temu powrót do normalnego funkcjonowania był możliwy i nastąpił praktycznie z dnia na dzień. Pani Sadowska nie ustaje w podejmowaniu nowych kreatywnych działań, które owocują wciąż poszerzaną ofertą kulturalną Domu Kultury „Włochy”. Zbudowała miejsce przyjazne mieszkańcom, otwarte na ich inicjatywy, na potrzeby różnych grup społecznych oraz wzmacniające wspólnotę lokalną. Stworzyła atmosferę pracy twórczej, która przyciąga talenty. Już dziś na wielu polskich scenach możemy oglądać wychowanków Domu Kultury „Włochy”.

Pan Jerzy Satanowski – kompozytor, wokalista i reżyser. W ubiegłym roku obchodził jubileusz 50-lecia pracy artystycznej. Jest absolwentem filologii polskiej Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (1972). Debiutował w latach 60. w grupie rockowej „Następcy” (śpiew i gitara, kompozycje). Na początku lat 70. stworzył z Edwardem Stachurą szereg utworów, które stały się przedmiotem swoistego kultu młodego pokolenia. Jerzy Satanowski to kompozytor muzyki filmowej i teatralnej – jego dorobek to ok. 360 realizacji scenicznych w kraju i za granicą, laureat wielu festiwali teatralnych (Belgrad, Nancy, Edynburg, Opole, Kalisz – Kaliskie Spotkania Teatralne, Wrocław i in.). Jest kompozytorem piosenek aktorskich, głównie do tekstów Edwarda Stachury, Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty i Jana Wołka, śpiewanych m.in. przez Krystynę Jandę, Piotra Fronczewskiego, Hannę Banaszak, Ewę Błaszczyk, Piotra Machalicę. Część z nich również sam wykonuje. W latach 70. XX wieku związał się z poznańskim Teatrem Nowym kierowanym przez Izabellę Cywińską. Przygotował tam m.in. spektakl oparty na poezji Stachury Miłość, czyli życie…. . Potem nawiązał współpracę z Maciejem Prusem (głośna inscenizacja Operetki Witolda Gombrowicza w warszawskim Teatrze Dramatycznym w 1976 r.) i Januszem Wiśniewskim (Balladyna, Panopticum a la Madame Tussaud, Koniec Europy, Walka karnawału z postem, Modlitwa chorego przed nocą, Olśnienie, Życie jest cudem, Faust). Wyreżyserował m.in. spektakle: Decadance (1987), Nie żałuję według Agnieszki Osieckiej (1997), Stachura, czyli list do pozostałych (2008), Tuwim dla dorosłych (2011), Biała Lokomotywa do słów Edwarda Stachury (2013). Skomponował muzykę do wielu filmów, m.in. Baryton (reż. J. Zaorski, 1984), Dom wariatów(reż. M. Koterski, 1984), Kobieta w kapeluszu (reż. St. Różewicz, 1984), Jezioro Bodeńskie (reż. J. Zaorski, 1985), Siekierezada (reż. W. Leszczyński, 1985), Magnat (reż. F. Bajon, 1986), Schodami w górę, schodami w dół (reż. A. Domalik, 1988), Wszystko, co najważniejsze (reż. R. Gliński, 1992), Wrzeciono czasu (reż. A. Kondratiuk, 1995), Dzień świra (reż. M. Koterski, 2002), serial Boża Podszewka (reż. Izabella Cywińska). Wyreżyserowany przez niego spektakl zatytułowany „Koń by też pisał wiersze, gdyby dać mu sto złotych” oparty na poezji K. I. Gałczyńskiego, który można obejrzeć na co dzień w Mazowieckim Teatrze Muzycznym w Warszawie, w tym roku zostanie zaprezentowany na Litwie w ramach obchodów 600-lecia Wilna na zaproszenie Domu Polskiego w Wilnie.

Pan Piotr Skutela – jest wieloletnim zawodnikiem Gwardii Warszawa, bokserem, trenerem bokserskim, pasjonatem maratonów, triathlonu i kolarstwa. Z wielkim zaangażowaniem motywuje do treningów juniorów i seniorów. Jego podejście do sportu oraz motywacja sprawiają, że zawodnicy których trenuje, zdobywają się na wysiłek, którego sami po sobie się nie spodziewają. Treningi bokserskie prowadzi, bazując na „starej szkole”, w najlepszym jej wydaniu. Przyciąga na nie swoją osobowością i charyzmą rzesze warszawiaków. Do rangi legendy miejskiej urósł jego talent do łączenia niebywale ciężkich treningów z muzyką. Osiągnięcia Pana Piotra Skuteli, – jako zawodnika Gwardii Warszawa to: I miejsce – Pierwszy Krok Bokserski (81′), III miejsce – Ogólnopolski Turniej Nadziei Olimpijskich „Mazurska Wiecha” (81′), III miejsce – Puchar Mistrzów Olimpijskich (82′), I miejsce – Warszawska Spartakiada Młodzieży (82′), III miejsce – Ogólnopolska Spartakiada Młodzieży (83′), I miejsce – Ogólnopolski Turniej Gwardyjskiego Pionu Sportowego (83′), III miejsce – Międzynarodowy Turniej Juniorów o „Srebrną Łódkę” (83′), I miejsce – Mistrzostwa Warszawy Juniorów (83′), II miejsce – Eliminacje Strefowe do O.S.M. (84′), II miejsce – Eliminacje Strefowe do O.S.M. (85′), III miejsce – Mistrzostwa Warszawy Seniorów (86′).

Pan Łukasz Stankiewicz – sensei, mentor, trener Uczniowskiego Klubu Sportowego Karate Ketsui. Inspiruje młodzież do odkrywania ścieżek pasji, kreacji, radosnego życia. Przyczynia się do tego jego innowacyjna organizacja zajęć oraz obozów sportowych, a także łączenie sportu z różnymi dziedzinami życia. Inspiruje swoją kreatywnością, poprzez którą stara się odcinać od rutyny, zaskakiwać, angażować ludzi tak, aby pokonywali swoje słabości. Jako mistrz karate pokazuje, że sport pomaga wychodzić z kryzysów psychicznych. Przypomina, że perfekcja jest celem, nawet jeśli nie może zostać osiągnięta. Posiada stopień mistrzowski – 4. Dan. Jest czterokrotnym Mistrzem Świata i wielokrotnym Mistrzem Europy Enshin Karate.

Profesor Jarosław Stolarski – po ukończeniu studiów geologicznych (specjalność paleontologia) na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego podjął pracę jako asystent w Instytucie Paleobiologii Polskiej Akademii Nauk. W 1997 roku obronił doktorat, a w latach 1998-1999 przebywał na stypendium podoktorskim w Smithsonian Institution w Waszyngtonie (National Museum of Natural History: Department of Invertebrate Zoology). W 2004 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego, zaś w 2014 tytuł naukowy profesora nauk o Ziemi. Obecnie jest profesorem zwyczajnym (tytularnym) Instytutu Paleobiologii PAN i jego dyrektorem. Poza pracą w swojej macierzystej instytucji jest zapraszany do instytucji zagranicznych jako profesor wizytujący: w latach 2008-2010 (corocznie, 3 miesiące pracował naukowo oraz wykładał w Museum National d’Histoire Naturelle Laboratoire d’Étude de la Matière Extraterrestre), w 2011 roku przez miesiąc był profesorem wizytującym w Università degli Studi di Modena e Reggio Emilia w Modenie we Włoszech, zaś od 2012 roku do dziś jest profesorem wizytującym w Politechnice w Lozannie (Ecole Polytechnique Fédérale de Lausanne).

Opublikował ponad 100 oryginalnych prac naukowych (a dodatkowo ponad 100 doniesień konferencyjnych), w tym w najbardziej prestiżowych periodykach naukowych takich jak: Science, Science Advances, Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, Nature Communications, Geology, czy Scientific Reports. W ramach działalności naukowej prowadzi badania nad biomineralizacją, czyli procesami tworzenia minerałów przez organizmy żywe, a także nad pochodzeniem i ewolucją koralowców sześciopromiennych, które są dziś głównymi budowniczymi raf koralowych. Wiele z tych prac ma charakter przełomowy i radykalnie zmienia dotychczasowe wyobrażenia dotyczące funkcjonowanie tych zagrożonych wymarciem organizmów.



Profesor Stolarski jest/był członkiem licznych gremiów i towarzystw naukowych oraz redaktorem czasopism naukowych: w latach 1996-1998 był członkiem Komitetu Zoologii PAN, zaś w latach 2016-2020 członkiem Komitetu Nauk Mineralogicznych PAN. Od 2020 roku do dziś jest członkiem Komitetu Biologii Organizmalnej PAN i przewodniczącym sekcji zoologii. Od 2003 do dziś jest członkiem Rady Naukowej Instytutu Paleobiologii PAN (w latach 2015-2018 jej przewodniczącym), od 2015 do dziś członkiem Rady Naukowej Instytutu Nauk Geologicznych PAN, zaś od 2022 do dziś członkiem Rady Naukowej Muzeum i Instytut Zoologii PAN. Od 1989 roku jest członkiem International Fossil Coral and Reef Society (od 2019 wice-prezydentem tej organizacji). W latach 2007-2014 był redaktorem naczelnym międzynarodowego kwartalnika Acta Palaeontologica Polonica, zaś od 2005 roku jest członkiem grupy roboczej opracowującej kompendium podsumowujące wiedzę o koralowcach kopalnych (Treatise on Invertebrate Paleontology). Profesor uzyskuje fundusze na badania w ramach krajowych i międzynarodowych konkursów. W latach 2002-2003 kierował projektem Komitetu Badań Naukowych dotyczącego najwcześniejszych stadiów rozwojowych koralowców triasowych sprzed 240 milionów lat. W latach 2007-2010 był kierownikiem projektu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego dotyczącego biomineralizacji koralowców. W latach 2016-2019 był kierownikiem projektu OPUS Narodowego Centrum Nauki dotyczącego roli białek w biomineralizacji ryb, zaś w latach 2018-2022 kierował projektem NCN OPUS dotyczącym znaczenia diagenetycznych przemian biominerałów w rekonstrukcjach (paleo)środowiskowych. Od roku 2021 kieruje kolejnym projektem NCN Opus dotyczącym nowatorskiej problematyki kopalnych białek. Wielokrotnie uzyskiwał na drodze konkursu fundusze na badania w ośrodkach synchrotronowych we Francji (ESRF, Grenoble) i we Włoszech (Trieste), a także w ośrodku badań neutronowych w Los Alamos, USA. Za swoje nowatorskie badania z wykorzystaniem najbardziej zaawansowanych metod badawczych (m.in. promieniowania synchrotronowego, spektrometrii masowej, mikroskopii sił atomowych), które przyczyniają się do rozwoju biogeologii (zajmującej się m.in. oceną wpływu globalnych zdarzeń oceanicznych na rozwój organizmów w przeszłosci geologicznej oraz obecnie) otrzymał szereg nagród i stypendiów. Między innymi stypendium START Fundacji Nauki Polskiej (1994), Nagrodę Wydziału II Polskiej Akademii Nauk (2008, 2017) oraz stypendium Smithsonian Institution w Waszyngtonie (1998-1999). Profesor Stolarski prowadzi również działalność popularyzatorską: jest współautorem książki Paleofakty (2 wydania 1998 i 2000), publikował doniesienia naukowe oraz artykuły popularno-naukowe w dziennikach (Życie, Gazeta Wyborcza – lata 1997-98), miesięcznikach (Wiedza i Życie 1994; Świat Nauki 2001, 2003), jak również w roczniku (Almanach Muszyny 2002, 2007). Jest autorem hasła oraz przeglądowej tabeli „Historia życia na Ziemi” do Encyklopedii Biologii, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne (1999). Udziela wywiadów radiowych (ostatnio w RDC: https://www.rdc.pl/podcast/z-innej-planety_fY7TF0S0caRGGuoABNJe?episode=CCWxIO0vrGKYlvP1S7LW&active_page=1)

Profesor Jarosław Stolarski był autorem projektów badawczych, w ramach których Instytut Paleobiologii PAN pozyskał nowoczesną aparaturę badawczą; m.in.: mikrotomograf komputerowy, skaningowy mikroskop elektronowy z emisją polową, mikroskop katodoluminescencyjny, a także eksperymentalne akwaria morskie, w których prowadzone są unikatowe w skali kraju badania zimnolubnych koralowców. Jako dyrektor instytutu zmienił strukturę zarządzania Muzeum Ewolucji (będącego jednostką organizacyjną Instytutu Paleobiologii PAN) i zainicjował lub wsparł szereg inicjatyw, które doprowadziły do otwarcia nowych wystaw i przyczyniają się do coraz większej widoczności tego Muzeum na kulturalno-naukowej mapie stolicy (dziesiątki tysięcy zwiedzających rocznie). Aktywnie wspiera ideę utworzenia Narodowego Muzeum Przyrodniczego z siedzibą w Warszawie w oparciu o instytucje naukowe Polskiej Akademii Nauk gromadzące zbiory przyrodnicze.

Pan Maciej Stuhr – aktor, reżyser, wykładowca akademicki, scenarzysta, felietonista, konferansjer i psycholog. W 1999 roku ukończył studia psychologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Cztery lata później został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, a w 2019 r. obronił pracę doktorską pt. „Ku reżyserii. Droga aktora do reżyserii poprzez nauczanie studentów” w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. W czasie studiów był współzałożycielem kabaretu „Po żarcie”. Po raz pierwszy wystąpił przed kamerą w 1988 roku w dziesiątym odcinku serialu „Dekalog” Krzysztofa Kieślowskiego. Na swoim koncie ma wiele ról filmowych – komediowych i dramatycznych. Związany ze stołecznymi scenami: Teatrem Ateneum, Teatrem Rampa, Teatrem Dramatycznym, a od 2008 roku z Nowym Teatrem. Maciej Stuhr jest Honorowym Ambasadorem Polszczyzny i Mistrzem mowy polskiej. Za rolę w filmie „33 sceny z życia” otrzymał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego. Jest wielokrotnym zdobywcą Polskiej Nagrody Filmowej tzw. „Orłów” za pierwszoplanowe oraz drugoplanowe role filmowe. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Aktor prowadzi działalność charytatywną, angażuje się w liczne akcje społeczne. Swoją popularność stara się wykorzystywać do promocji licznych akcji społecznych, dotyczących m.in. pomocy zwierzętom. W 2009 roku został dawcą szpiku kostnego. W 2017 r. włączył się w kampanię poświęconą edukacji seksualnej „sexedpl”. W 2018 roku poparł akcję Kampanii Przeciw Homofobii „Ramię w ramię po równość”, zostając sojusznikiem osób LGBT. Od 2020 roku wspiera uchodźcze rodziny, udzielając im schronienia.

Pani Hanna Szperkowicz – znana czytelnikom jako Hanna Krall, pisarka i dziennikarka, jedna z najbardziej znanych w świecie polskich pisarek, urodzona w Warszawie, w żydowskiej rodzinie urzędników. W czasie II wojny światowej zginęli prawie wszyscy jej najbliżsi, a ona sama cudem uniknęła śmierci. Gdy miała pięć lat została wykradziona z transportu do getta. Wojnę przeżyła dzięki pomocy Polaków. Po latach obliczyła, że do jej ocalenia przyczyniło się około 50 osób. Po wojnie została umieszczona w otwockim domu dziecka. Po maturze zdecydowała się studiować dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała w 1957 roku na łamach „Życia Warszawy” reportażem „Nietoperze nad Miechowem”. W redakcji gazety pracowała w latach 1955-1966. Następnie w latach 1966-1980 współpracowała z tygodnikiem „Polityka”. Z zespołu czasopisma odeszła w grudniu 1981 roku, po wprowadzeniu stanu wojennego. Jej artykuły ukazywały się w „Tygodniku Powszechnym”, „Odrze”, „Res Publice” oraz „Gazecie Wyborczej”. W latach 1982–1987 kierowała działem literackim Zespołu Filmowego „Tor”. Wraz z początkiem lat 90. zajmowała się również szkoleniem reporterów „Gazety Wyborczej”. Światową sławę za sprawą zarówno oryginalnej formy, jak i rozmówcy co najmniej niezwykłego, przyniósł jej wywiad z Markiem Edelmanem, który ukazał się w 1977 r. pod tytułem „Zdążyć przed Panem Bogiem.” Książkę przetłumaczono na kilkanaście języków. Jej powieści „Sublokatorka” i „Okna” ukazują losy Polaków i polskich Żydów w czasie wojny, okupacji, stalinizmu i Solidarności. Wydała także zbiory reportaży, m.in.: „Trudności ze wstawaniem”, „Taniec na cudzym weselu”, „Dowody na istnienie”, „Tam już nie ma żadnej rzeki”, „To ty jesteś Daniel”. Cztery ostatnie zebrała w książce „Żal”, która ukazała się w 2007 roku. Ukazały się również jej reportaże książkowe: „Wyjątkowo długa linia”, „Król Kier znów na wylocie”, „Różowe strusie pióra”. Jej teksty były podstawą scenariuszy filmów „Krótki dzień pracy” Krzysztofa Kieślowskiego i „Daleko od okna” Jana Jakuba Kolskiego. W latach 1978-1983 należała do Związku Literatów Polskich. Była również członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989-2020). Hanna Krall za swoją twórczość została uhonorowana licznymi nagrodami. Otrzymała m.in. Nagrodę im. Juliana Bruna, Nagrodę im. Ksawerego Pruszyńskiego, Nagrodę kulturalnej „Solidarności”, Nagrodę im. Bolesława Prusa, Nagrodę Literacką im. Juliana Tuwima oraz Nagrodę Literacką im. Władysława Reymonta. Została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Była również nominowana do Nagrody Literackiej „Nike”. Odznaczona złotym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2017 roku otrzymała Nagrodę Literacką m.st. Warszawy w kategorii „Warszawski Twórca”. Jako autorka literatury faktu, w swoich książkach często porusza tematy związane z historią i traumą Holocaustu, przypominając o tragicznych wydarzeniach z czasów II wojny światowej oraz o bohaterstwie i sile ludzkiego ducha w obliczu ekstremalnych warunków. Wypracowała swój oszczędny, indywidualny styl wypowiedzi, stroniący od nadmiaru słów i odautorskich komentarzy, charakteryzujący się wielowątkowością, subtelnością, precyzją języka oraz wnikliwą analizą psychologiczną bohaterów.

Profesor Irena Walecka-Herniczek – warszawianka z rodziny z wieloletnimi tradycjami lekarskimi, całe swoje życie związana z Warszawą. Jest absolwentką Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie, posiada specjalizację z zakresu dermatologii i wenerologii, specjalizację z zakresu balneologii i medycyny fizykalnej oraz zdrowia publicznego. Pełni funkcję Kierownika Kliniki Dermatologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Państwowym Instytucie Medycznym MSWiA w Warszawie. Jest konsultantem wojewódzkim dla województwa mazowieckiego w dziedzinie dermatologii i wenerologii, członkiem Rady Akredytacyjnej przy Ministrze Zdrowia oraz członkiem Zarządu Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego (PTD), a także Europejskiej i Amerykańskiej Akademii Dermatologii (EADV, AAD), członkiem, założycielem i Wiceprezesem Zarządu Polskiego Towarzystwa Zapalnych Chorób Autoimmunologicznych (PTZCA) oraz vice Prezesem Zarządu Polskiego Towarzystwa Lekarzy Medycyny Estetycznej (PTLME). Poza medycyną pasjonuje się także zarządzaniem w służbie zdrowia. Ukończyła studia podyplomowe w zakresie zarządzania w warunkach rynku europejskiego

w Europejskim Centrum Kształcenia Politechniki Częstochowskiej, studia podyplomowe Master of Business Administration w Szkole Głównej Administracji i Zarządzania oraz studia podyplomowe w zakresie zamówień publicznych w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. Przez prawie 20 lat była Zastępcą Dyrektora ds. marketingu i administracji w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA oraz Dyrektorem i Vice Dyrektorem Departamentu Zdrowia MSWiA, kontynuując jednocześnie pracę lekarza dermatologa. Na stałe współpracujei wspiera Unię Stowarzyszeń chorych na łuszczycę oraz Polskie Towarzystwo Chorób Atopowych. Jest bardzo aktywnym popularyzatorem tematów dermatologicznych oraz ambasadorem pacjentów w prasie, telewizji i mediach społecznościowych. Zgłoszona przez pacjentów, zdecydowaną przewagą głosów wygrała w roku 2019 plebiscyt „Kobieta medycyny”.

Pani Hanna Wnukiewicz-Bocheńska – restauratorka jednej z najstarszych, niezmiennie w tym samym miejscu na Woli, restauracji Florian, a także mecenaska kultury i inspiratorka działań prospołecznych. W zabytkowym budynku Gwardii Szwoleżerów, z połowy XVIII wieku, otworzyła restaurację pod nazwą „Florian Ogień czy Woda”. Zależało jej na ocaleniu budynku przed postępującą degradacją. Powstało miejsce nietypowe jak na restaurację, a dzięki niekomercyjnemu podejściu założycielki od ponad dwóch dekad, w dzielnicy Wola funkcjonuje ciekawe miejsce kulturotwórcze. Jedna z sal restauracji jest poświęcona historii budynku. Zgromadzone w niej zdjęcia pozwoliły ocalić od zapomnienia nie tylko historyczny wygląd budynku, ale również jego losy na przestrzeni prawie trzech wieków. Fotografie stanowią ciekawe źródło informacyjne dla warszawskich przewodników oraz zagranicznych turystów, którzy historię Warszawy i polską kulturę poznawali dzięki zdjęciom, jak również pokazom tańców polskich w wykonaniu artystów przebranych w stroje folklorystyczne i mundury z epoki. W Restauracji organizowane są promocje książek i wernisaże. Pomimo trudności, które w pandemii dotknęły restauratorów Pani Hanna Wnukiewicz-Bocheńska zaangażowała się w działania charytatywne – pomoc dzieciom oraz przygotowywanie bezpłatnych posiłków dla ubogich. Jest inicjatorką powstałej na Woli grupy Wolskie Kobiety Biznesu, która przez ostatnie lata jednoczyła środowisko i współdziałała w promocji miasta, dzielnicy oraz tworzeniu przyjaznych przestrzeni dla rozpoczynających swoją drogę w działalności gospodarczej. Związana z Warszawą i dzielnicą. Dzięki swojej determinacji i już ponad trzydziestoletniej pracy wpisała swoją restaurację na mapę wycieczkowych punktów Warszawy, który słynie z dobrej kuchni i przyjaznej atmosfery.

Profesor Mirosław Ząbek – jest wybitnym neurochirurgiem prowadzącym innowacyjne w skali Europy i świata operacje mózgu ratujące życie i zdrowie pacjentów, przyczyniając się jednocześnie do wzmacniania prestiżu Warszawy w kraju i poza granicami:

• Kierownik Interwencyjnego Centrum Neuroterapii działającego w Klinice Neurochirurgii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego Szpitala Bródnowskiego w Warszawie.

• Kierownik Kliniki Neurochirurgii i Urazów Układu Nerwowego Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie.

• Twórca i Kierownik Centrum Gamma Knife Warszawa.

• Wieloletni konsultant w Polsce w dziedzinie neurochirurgii.

• Nauczyciel akademicki, który wykształcił i przeprowadził przewody doktorskie wielu lekarzy.

• Autor ponad 180 prac ogłoszonych w publikacjach krajowym i zagranicznym,

a także współautor ponad 20 książek.

Zaangażowanie Profesora w rozwój neurochirurgii wpływa na budowanie pozycji Mazowieckiego Szpitala Bródnowskiego oraz samej Warszawy jako wysoko innowacyjnego referencyjnego ośrodka medycznego dla placówek zagranicznych. Poprzez swoją działalność w ramach Interwencyjnego Centrum Neuroterapii Profesor udowadnia, że w Warszawie możliwe jest prowadzenie innowacyjnych w skali świata operacji terapii mózgu u chorych na chorobę Parkinsona, glejaka wielopostaciowego, chorobę Huntingtona czy też operacje dzieci z deficytem AADC, czyli wrodzoną wadą metaboliczną uniemożliwiającą prawidłowy rozwój. Dzięki dofinansowaniu z Unii Europejskiej placówka wyposażona została m.in. hybrydową salę operacyjną pozwalającą na prowadzenie operacji z rezonansem magnetycznym, czy też pierwsze w kraju urządzenie FUS, które leczy za pomocą ultradźwięków. Konsekwentne starania o wyposażenie placówki w najnowocześniejszy sprzęt medyczny i szeroka współpraca międzynarodowa odzwierciedlają dążenie prof. Ząbka do prowadzenia jak najmniej inwazyjnych operacji o wysokiej skuteczności w ratowaniu życia i zdrowia pacjentów.

Prof. dr hab. n. med. Mirosław Ząbek od lat przeprowadza pionierskie operacje neurochirurgiczne, m.in.:

• jako jeden z niewielu specjalistów na świecie przeprowadził serię operacji mózgu

w krążeniu pozaustrojowym i głębokiej hipotermii, czy pionierską w Europie operację

w wszczepienia stymulatora mózgu w leczeniu dystonii,

• jako pierwszy w Polsce przeprowadził serię operacji głębokiej stymulacji mózgu

w leczeniu choroby Parkinsona (we współpracy z neurochirurgami z USA),

• jako pierwszy w Europie podjął się serii operacji wszczepienia elektrod stymulujących do mózgu w czasie rzeczywistym silnego pola magnetycznego (we współpracy

z neurochirurgami z USA),

• jako pierwszy w tej części Europy przeprowadził operację wszczepienia stymulatora do głębokich struktur mózgu w zespole Touretta (we współpracy z neurochirurgami

z Niemiec).

Za wybitne osiągnięcia został wyróżniony nagrodami Prezydenta, Premiera, dwukrotnie nagrodą Ministra Zdrowia, nagrodą Przewodniczącego Komitetu Badań Naukowych, nagrodą programów naukowych Telewizji Polskiej, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Liczne wyróżnienia obejmują również nagrodę w kategorii „Osobowość medyczna roku”

w ramach I edycji konkursu „Medyczne Wydarzenie Roku” – Eskulapy Mazowsza 2022, a także odznakę honorową „Zasłużony dla Mazowsza” przyznaną przez Sejmik Województwa Mazowieckiego.

Akademia Leona Koźmińskiego – od 30. lat wspiera rozwój gospodarczy Warszawy, stając się symbolem przemian miasta w kierunku innowacyjnego ośrodka naukowo-biznesowego, mającego potencjał do konkurowania z najlepiej rozwiniętymi aglomeracjami europejskimi. Uczelnia utworzona w czasach przemian ustrojowych konsekwentnie działa na rzecz przyciągania na warszawski rynek pracy talentów oraz inwestorów z Polski i zagranicy. Początki działalności Akademii Leona Koźmińskiego sięgają 1993 roku, kiedy to niespełna 300 – osobowe grono studentów rozpoczynało edukację w wynajmowanej auli dawnej placówki szkolenia kadr PZPR. Obecnie jest to dynamicznie rozwijający się podmiot, kształcący 10 tys. studentów i posiadający prawie 70 tys. absolwentów, z których część uczestniczy w rozwoju miasta poprzez działalność w organach administracji publicznej, biznesie, sektorze naukowym czy pozarządowym. Ogromny potencjał Akademii Leona Koźmińskiego dla dalszego wzmacniania rozwoju gospodarczego Warszawy potwierdza silna pozycja w wymiarze krajowym i międzynarodowym. ALK to obecnie:

• najlepsza prywatna uczelnia w Polsce,

• najlepsza uczelnia biznesowa w Europie Środkowo-Wschodniej zgodnie z Rankingiem Europejskich Szkół Biznesu opublikowanym przez „Financial Times”,

• jedna z nielicznych na świecie uczelni wyróżniona tzw. „potrójną koroną”, potwierdzającą jakość kształcenia biznesowego (akredytacje: EQUIS – European Quality Improvement System, AACSB – Association to Advance Collegiate Schools of Business oraz AMBA – Association of MBAs).

Działalność uczelni jest czynnikiem wzmacniającym stołeczny rynek pracy, stymulującym powstawanie i rozwój przedsiębiorstw (firm z sektora MŚP, innowacyjnych startupów, czy dużych korporacji). Obecność prestiżowej placówki naukowej wpływa również na promocję stolicy na arenie międzynarodowej i atrakcyjność inwestycyjną. ALK konsekwentnie przyczynia się do tworzenia wizerunku Warszawy, jako dynamicznie rozwijającej się stolicy europejskiej, z którą warto związać swoją przyszłość zawodową.

Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Wola m.st. Warszawy – na początku roku 1933 utworzono pierwszą Wypożyczalnię nr 4 przy ul. Ludwiki 1. To początek dynamicznej historii Biblioteki Publicznej na Woli. Znaczącym momentem dla dzielnicy było utworzenie w 1935 r. kolejnej filii przy ulicy Karolkowej 45. Co istotne, biblioteki nie zaprzestały swojej działalności w związku z oblężeniem stolicy w 1939. Placówki działały aż do 1942 roku. Dla warszawiaków stanowiło to swoistą „odtrutkę” na propagandę niemiecką. Po wojnie utworzono kolejne filie, a w 1955 r. wybudowano reprezentacyjny gmach biblioteki przy al. Solidarności 90. Rozwój wolskich bibliotek sprawił, że czytelników stale przybywało – w latach siedemdziesiątych było ich ponad 30 tysięcy. Już wtedy organizowano spotkania literackie, zajęcia tematyczne czy warsztaty dla dzieci. W pierwszych 20. latach działania placówek wypożyczono łącznie około 970 tysięcy książek. W samym 2022 roku liczba ta wyniosła ponad pół miliona. Ubiegły rok w Bibliotece na Woli to także dziesiątki tysięcy wypożyczonych audiobooków, czasopism oraz odwiedzin na stronie internetowej. Wolskie Biblioteki to obecnie „małe centra kultury”. Nie liczy się tylko książka, ale również wszystko wokół niej. Taką właśnie wizję Biblioteki Publicznej na Woli zapoczątkowano 90 lat temu. Dziś placówka służy mieszkańcom dzielnicy oraz całej Warszawy. W 2023 roku przypada jubileusz 90-lecia Biblioteki na Woli.

Fundacja „EMERYT” – działa od 30. lat na warszawskiej Woli. Jak mówią o sobie jej członkowie, powstała z potrzeby chwili, serca i rozumu. Prowadzą oni działalność edukacyjną, stworzyli specjalistyczny uniwersytet trzeciego wieku, koło miłośników turystyki, kursy komputerowe, kącik twórczości. Fundacja prowadzi działania proekologiczne, jej działacze to prawdziwi miłośnicy przyrody i ochrony środowiska. Na stronie Fundacji znaleźć można mapę z wykazem posadzonych przez nich dębów i innych drzew w warszawskich parkach. Fundacja współpracuje z Obywatelskim Parlamentem Seniorów, podejmując działania wpływające na politykę senioralną w Polsce, występując do władz w obronie szeroko rozumianego bytu emerytów.

Hufiec ZHP Warszawa-Mokotów im. Szarych Szeregów – powstał 15 grudnia 1960 r. z połączenia Hufców Mokotów Zachód i Mokotów wschód z Wilanowem. Siedziba Hufca była wówczas w al. Niepodległości 129. Od 1966 roku hufiec starał się o to, by zdobyć imię Szarych Szeregów. Wtedy nie było to łatwe – dla komunistycznych władz nie był to bohater do zaakceptowania. Komendzie hufca w staraniach pomagali Stanisław Broniewski „Orsza” i Zygmunt Kaczyński „Wesoły”. Imię udało się zdobyć dopiero we wrześniu 1967 roku. W 2022 roku hufiec obchodził jubileusz 55-lecia zdobycia swojego imienia. Dziś ma ponad 50 drużyn, 1000 zuchów, harcerzy i harcerek, a także blisko 100 instruktorów, którzy służą swoim czasem, by – zgodnie z mottem Roberta Baden-Powella „(…) poprzez pracę z młodzieżą zostawić świat nieco lepszym, niż go zastali”. Aktywnie wpływa na wychowywanie młodego człowieka, wspiera go we wszechstronnym wychowaniu i kształtowaniu jego charakteru poprzez stawianie wyzwań, tak by mógł on odnaleźć się w otaczającej go rzeczywistości. Hufiec Mokotów na stałe wpisał się w historie uroczystości powstańczych, patriotycznych, organizowanych na południu Warszawy. Od ponad pięćdziesięciu lat organizuje ogólnopolski Rajd upamiętniający Akcję pod Arsenałem i pamięć bohaterów książki „Kamienie na Szaniec” Aleksandra Kamińskiego.

„Integracja” Stowarzyszenie Rodzin i Przyjaciół Osób z Zaburzeniami Psychicznymi – od 1991 roku funkcjonuje na terenie Dzielnicy Mokotów, prowadząc działania wspierające osoby z zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza osoby po poważnych kryzysach psychicznych. Początkowo Stowarzyszenie prowadziło środowiskowy Klub Amicus przy ul. Grottgera 25a, w którym osoby z doświadczeniem choroby psychicznej mogły uzyskać pomoc. Obecnie organizacja realizuje m.in. projekt dotyczący mieszkalnictwa chronionego w ramach Mokotowskiego Centrum Zdrowia Psychicznego, jest również partnerem Instytutu Psychiatrii i Neurologii w realizacji projektu: Mokotowskie Środowiskowe Centrum Zdrowia Psychicznego dla dzieci i młodzieży, którego celem jest pomoc i wsparcie psychologiczne dzieci, młodzieży i rodzin. Stowarzyszenie realizuje również nowy projekt: ,,Nie jesteś sam”, którego celem jest pomoc psychologiczna dzieciom i młodzieży w kryzysie. Kładzie również nacisk na profilaktykę, prowadząc zajęcia w placówkach oświatowych, których celem jest wspieranie odporności psychicznej dzieci. Są to bardzo potrzebne i nowatorskie programy, których celem jest nie tylko poprawa stanu zdrowia i funkcjonowania społecznego u osób chorujących psychicznie, ale także zmiana ich wizerunku społecznego. Dodatkowym atutem Stowarzyszenia jest to, że chętnie włącza się w działania na rzecz społeczności lokalnej na polu spraw społecznych. Stowarzyszenie od 2007 roku jest jedną z organizacji pozarządowych tworzących Partnerstwo Lokalne „Moje Sielce”, które powstało w ramach projektu „Partnerstwo dla Mokotowa”. Celem Partnerstwa jest integracja instytucji, organizacji oraz mieszkańców na rzecz działań w społeczności lokalnej. Dzięki tej inicjatywie zrealizowano wiele ciekawych projektów dla dzieci, młodzieży oraz całych rodzin, a także wiele inicjatyw wymyślonych wspólnie (w tym przez mieszkańców), takich jak: pikniki, zajęcia dla dzieci, wykłady i warsztaty z zakresu zdrowia psychicznego. Stowarzyszenie działa w zakresie ważnego i trudnego tematu, jakim jest zdrowie psychiczne, realizując różnego rodzaju nowatorskie projekty profilaktyczne, włącza się również w działania na rzecz społeczności lokalnej, tym samym przybliżając mieszkańcom tematykę zdrowia psychicznego. Działania podejmowane przez Stowarzyszenie integrują dzielnicowe środowiska działające na rzecz poprawy zdrowia psychicznego mieszkańców. Organizacja w szczególności otwiera się na od lat zaniedbywane nowe wyzwanie, jakim jest wsparcie psychiczne dzieci i młodzieży. Na swoje działania pozyskuje aktywnie środki samorządowe, rządowe oraz unijne. Działania Stowarzyszenia uzupełniają działania podejmowane przez Instytut Psychiatrii i Neurologii. Dzięki organizacji, a w szczególności Prezesowi, Tomaszowi Kotowi, udało się na terenie dzielnicy zbudować unikatowy i wzorcowy System Ochrony Zdrowia Psychicznego, na który składa się współpraca Instytutu Psychiatrii i Neurologii, organizacji pozarządowych, placówek służby zdrowia, placówek oświatowych, Urzędu Dzielnicy Mokotów m.st. Warszawy oraz jednostek samorządu terytorialnego. Realizowane działania znacząco zmieniły podejście mieszkańców Mokotowa do problemu zdrowia psychicznego i postrzegania osób z doświadczeniem choroby psychicznej.

Klub Sportowy „HAND to HAND 1” – to zespół istniejący na Mokotowie i Ursynowie od 1988 roku. Od ponad 30. lat z sukcesami szkoli dzieci, młodzież, dorosłych oraz seniorów w tańcu sportowym. Klub znany jest również ze współpracy z gwiazdami polskiej estrady podczas koncertów oraz z licznych teledysków i udziału w programach telewizyjnych. Klub wychował zdobywców różnorodnych nagród festiwalowych, a także wielokrotnych mistrzów i wicemistrzów Polski w Disco Dance Freestyle, Hip Hop, Show Dance, Mambo i Rock and Roll oraz reprezentantów kraju na imprezach międzynarodowych takich, jak Mistrzostwa Świata i Europy czy festiwale dziecięco-młodzieżowe. KS „HAND to HAND 1” aktywnie uczestniczy w życiu sportowym Warszawy i Mokotowa. Imprezy organizowane przez Klub cieszą się wysokim poziomem sportowym i organizacyjnym. Chętnie i bezinteresownie wspiera również mokotowskie wydarzenia sportowe i rekreacyjne.

Stowarzyszenie Amazonek „Żonkil Warszawa” – pierwsze spotkania kobiet po mastektomii były wynikiem potrzeby, którą wyraziły w 1996 roku kobiety mieszkające na Woli i Bemowie. Utworzono Klub Amazonka Wolska, który w 1999 roku uzyskał osobowość prawną. Stowarzyszenie Amazonek ŻONKIL Warszawa zostało zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym 17 października 2001 roku. Liczyło wówczas 156 członkiń. Były to początkowe trudne lata działalności klubów Amazonek w Polsce. Brak było procedur, doświadczeń, sponsorów oraz nowoczesnych metod leczenia raka piersi i innych nowotworów. Obecnie Stowarzyszenie prowadzi wiele działań z zakresu rehabilitacji psychofizycznej kobiet po leczeniu raka piersi, jak również działania na rzecz ochrony i promocji zdrowia oraz profilaktyki oparte na zasadzie samopomocy, integracji i wsparcia. W związku

z tendencją wzrostową liczby chorych kobiet, Stowarzyszenie podejmuje różnego rodzaju działania zmierzające ku poprawie jakości ich życia oraz sprzyjające pomyślnemu zdrowieniu. Zajęcia usprawniające prowadzone w grupach stanowią znakomitą integrację środowiska kobiet. Kobiety po chorobie często mają ograniczony kontakt z innymi osobami, rzadko uczestniczą w życiu kulturalnym, spotkaniach towarzyskich, powoduje to obniżenie własnej wartości. Spotkania grupowe kobiet o tych samych problemach zdrowotnych w znacznym stopniu poprawiają ich aktywność psychiczną i fizyczną. Klub Wsparcia i Integracji prowadzą wolontariuszki, długoletnie członkinie stowarzyszenia, które na swoim przykładzie, pokazują nowym chorym kobietom, że rak to nie wyrok. Wolontariuszki udzielają pomocy kobietom po mastektomii w odbudowaniu i podtrzymaniu umiejętności uczestnictwa w życiu społeczności lokalnej oraz w podniesieniu sprawności ruchowej. W klubie działa telefon wsparcia, odbywają się dyżury oraz cykliczne spotkania edukacyjne i integracyjne. Stowarzyszenie bierze czynny udział w pracach Komisji Dialogu Społecznego oraz prowadzi nieodpłatną działalność dla kobiet przed i po mastektomii, i ich bliskich. Warto bowiem pamiętać, że choroba onkologiczna dotyczy całej rodziny. Stowarzyszenie od 22 lat działa na rzecz integracji kobiet po raku piersi oraz realizuje zadania aktywizujące chore kobiety.

Fundacja Kongres Obywatelskich Ruchów Demokratycznych (KORD) za inicjatywę Tour de Konstytucja.

KORD to organizacja, której cele działania to:

1. zapewnienie wszechstronnego rozwoju społeczeństwa polskiego,

2. działalność społeczna, kulturalna, informacyjna, naukowa i oświatowa na rzecz rozwoju demokracji w Polsce;

3. działania na rzecz ochrony praw człowieka;

4. działania w celu zbliżenia społeczeństw Europy Środkowej i Wschodniej oraz pozostałych, skupionych w ramach Unii Europejskiej;

5. praca nad udziałem Polski w umacnianiu europejskiej jedności, stanowiącej istotny warunek polskiej wolności i niepodległości.

W działaniach informacyjnych prowadzonych przez Fundację Kongres Obywatelskich Ruchów Demokratycznych ma swoje źródła inicjatywa Tour de Konstytucja, w ramach której w miastach i miasteczkach, często tzw. Polski powiatowej, czołowi polscy prawnicy i konstytucjonaliści dyskutują z obywatelkami i obywatelami o istocie praworządności i praw człowieka.

Uczniowski Klub Sportowy Talent Białołęka – od blisko 15. lat działa na terenie Szkoły Podstawowej z Oddziałami Integracyjnymi Nr 342 Im. Jana Marcina Szancera na Białołęce. Przez ten czas wychował medalistów Mistrzostw Polski oraz reprezentantów Polski w zapasach. Klub wielokrotnie organizował na terenie dzielnicy zawody zapaśnicze dla dzieci i młodzieży o zasięgu wojewódzkim i ogólnopolskim oraz Warszawską Olimpiadę Młodzieży w relacji klubowej w zapasach. We współpracy z Polskim Związkiem Zapaśniczym na terenie Białołęki rozgrywany jest Finał Programu „”Zapasy Sportem Wszystkich Dzieci””, w którym udział biorą reprezentacje szkół podstawowych z całej Polski. Oprócz sukcesów sportowych wychowanków, Klub bardzo dużą rolę do edukacji i wychowania poprzez sport. Od 11 lat na terenie Szkoły Podstawowej z Oddziałami Integracyjnymi Nr 342 Im. Jana Marcina Szancera, dzięki aktywności i osiągnięciom Klubu, działają oddziały sportowe o profilu zapasy. Uczniowie klas sportowych oprócz bardzo dobrych wyników w wielu dyscyplinach sportowych, nie tylko w zapasach, osiągają liczne sukcesy edukacyjne. Klub wspiera dzieci z rodzin w trudnej sytuacji materialnej i życiowej tak, by opłaty członkowskie, sprzęt do ćwiczeń czy koszty związane z udziałem w zawodach nie były barierą dla młodych sportowców i nie wykluczały dzieci uzdolnionych sportowo, czy szukających w sporcie swojej drogi rozwoju. Prowadzi też wile działań integrujących dzieci polskich i ukraińskich poprzez umożliwienie także dzieciom z Ukrainy bezpłatnego udziału w treningach i turniejach. Zaangażowanie w projekty społeczne, charytatywne ma na celu wychowanie przez sport oraz promocję zdrowego stylu życia, a także uwrażliwianie dzieci i młodzieży na osoby potrzebujące wsparcia. Cała społeczność Klubu niezwykle aktywnie angażuje się w sportowe, społeczne i charytatywne wydarzenia i akcje organizowane przez dzielnicę.

Wszyscy laureaci Nagrody otrzymują statuetkę Syreny Warszawskiej, oznakę Nagrody do wpięcia oraz dyplom.

Uroczystego wręczenia Nagrody dokonuje Przewodniczący Rady Miasta Stołecznego Warszawy na uroczystej sesji Rady Miasta Stołecznego Warszawy z okazji Dnia Pamięci Warszawy, albo podczas innej uroczystości.